I'm in love with you || Niall Horan Fanfiction (Dutch)

134

*We gaan zo landen, doe uw riemen om* klinkt door het vliegtuig. Ik schrik wakker en kijk om me heen. Oh ja, ik zit in het vliegtuig. Ik gaap en kijk naast me. Ik zie Kate naast me slapen en John daarnaast heeft zijn laptop voorzich. Ik kijk naar mijn raampje naar buiten. Langzaam komt het land in zicht. We zijn in Afrika! Het ziet er prachtig uit. Normaal zie ik meestal London of Amsterdam vanuit een vliegtuig. Maar nu zie je allemaal groen en open grote vlaktes. Ik doe mijn riem op als ik merk dat we gaan landden. Ik kijk weer naar Kate, die nog steeds ligt te slapen. 'Ze slaapt ook overal doorheen hé' zeg ik tegen John. Ik tik Kate aan en ze doet langzaam haar ogen open. 'We zijn er!' zeg ik. 'Oh echt?!' zegt ze blij. 'Ja, we gaan nu landden' zeg ik en Kate doet ook haar riem om. Na een kwartier staan we aan de grond en we lopen het vliegtuig uit. Ik voel direct de hitte op mijn huid. Ik kijk naar het vliegveld, het is zo anders als in London. Je ziet dat alles hier kleiner en armer is. 'Ik heb een busje geregeld' zegt John en wijst in de verte. Waar ik een safari-busje zie staan. We lopen erna toe en leggen onze koffers achterin. Ik begroet de chauffeur en we stappen in. 'Het is een uurtje rijden tot Liberia' zegt John. 'Okee' zeg ik en we rijden weg. We zijn nu nog in Guina, het land naast Liberia. Maar we zitten dicht bij de grens dus het is maar even rijden. Ik kijk naar de mooie natuur. 'Het is echt prachtig hier' zegt Kate. 'Hier is alles nog goed en valt het wel mee met de armoede. Maar hoe verder we wegrijden en steeds dichter bij Liberia komen zie je pas echt de armoede' zegt Mike, de chauffeur. 'Komt u zelf ook uit Liberia?' vraag ik aan de man. Hij praat wel engels maar heeft een Afrikaans accent. 'Nee ik ben opgegroeid in Guinea. Maar ik ga vaak naar Liberia voor de mensen daar te helpen en ik ben ambassadeur van een goed doel hier in Afrika' zegt hij. 'Is het soms niet heftig daar?' vraag ik. 'Oh ja, soms dan kom ik weer terug in Liberia en dan zijn er ineens een paar mensen niet meer, overleden' zegt hij. Ik zucht. 'Dat is niet niets' zegt John. 'Ze hebben daar gewoon te weinig om van te leven. Slechte Hygiëne, maar 1 waterput in heel het dorp, die het nog lang niet altijd doet. Wiebelige huisjes waar ze in wonen. En sommige slapen zelfs op de grond' zegt hij. 'Dat is verschrikkelijk' zegt Kate. Ik pak mijn zonnebril uit mijn tas en zet hem op. 'We gaan er deze week het beste van maken. Wij gaan ze helpen' zeg ik. 'Ik was echt blij toen ik hoorde dat Comic Relief eindelijk Liberia had uitgekozen om te dit jaar te helpen' zegt Mike. 'Als we straks aankomen in Liberia zal de cameraploeg er ook direct zijn, dan weet je dat Fleur' zeg ik. 'Oke' zeg ik. Natuurlijk wordt de komende dagen ook alles geflimd, zodat de fans en de mensen thuis ook kunnen zien hoe de armoede hier is en hoe ik het beleef.

Na een uur rijden komen we eindelijk aan in Liberia. Liberia is een groot land maar we zijn nu in het kleine dorpje Kakata. We stoppen met rijden en er staat een vrouw ons op te wachten. Ik bedank Mike voor het rijden en we pakken onze koffers. De vrouw loopt naar ons toe. 'Hallo! Welkom in Liberia' zegt ze en geeft me een hand. 'Hallo, ik ben Fleur' zeg ik. 'Aangenaam, ik ben Manila' zegt ze en stelt zich ook voor aan John en Kate. 'Ik werk bij Comic Relief, en woon ook een paar dorpjes hier verder op. Ik ben altijd 4 maanden per jaar hier in Katata om met het ingezameld geld dat hier nieuwe dingen te leveren en te bouwen. En ik zeg al dat je steeds meer positieve veranderingen ziet. En met jou hulp, zal het hopelijk straks over een half jaar alleen maar beter gaan' zegt ze. Ik glimlach, 'Ik ga mijn best doen' zeg ik. 'Goedzo, de mensen zijn heel blij dat je er bent. Ik zal jullie eerst naar jullie overnachtingskamers brengen. Dat jullie je eerst even kunnen omkleden enzo en dan laat ik je jullie dan het dorp zien' zegt ze. 'Is goed' zegt John en we lopen met Manila richting een gebouw. Ze doet de deur open en we lopen naar binnen. Het is een soort hal. 'Er zijn hier 3 kamers. Fris jullie even op, trek iets aan anders aan. Ik wacht hier' zegt ze. 'Oke dankjewel' zeg ik en loop met mijn koffers naar een van de kamers. Ik doe de deur open en zie een kamer. Er staat een bed, kast, bureau en een kleine bank. Ik zie een deur waar "Bathroom" opstaat. Ik doe de deur achter me dicht en leg mijn koffer op bed. Ik pak mijn telefoon en bel Niall. Ik hoor hem een paar keer over gaan. 'Hello princess!' hoor ik hem blij. Ik voel mijn hart sneller kloppen. Als ik zijn stem al hoor wordt ik direct al blij. 'Hi hi Niall' zeg ik. 'How are you? Ben je er al?' vraagt hij. 'Ja ik ben 2 uur geleden gelandt. Ik ben nu net in mijn overnachtkamer. We hadden eerst nog 1 uur moeten rijden' zeg ik. 'Hoe is het daar?' vraagt hij. 'Toen ik uit vliegtuig stapte wis ik niet wat ik zag. Zo mooi! Die grote vlakte met die duizenden groene bomen' zeg ik. 'Ja inderdaad!' zegt Niall. 'Maar hier in Kakata merk je dat ze het hier moeilijker hebben. Ik heb nog niet zoveel mensen gezien maar je ziet het gewoon' zeg ik. 'Zo was het ook bij mij in de jongens in Ghana' zegt hij. 'Ik ga me nu omkleden. Het is zo warm hier! En ik heb nog een lange broek aan' zeg ik lachend. Niall lacht. 'Ik mis je nu al babe' zegt hij. 'Ik jou ook!' zeg ik en stamp mijn schoenen uit. 'Gaat alles goed op tour?' vraag ik. 'Ja, we vliegen vanavond naar Dubai voor de laatste show voor de break' zegt jij. 'Weet je al hoelang je vrij krijgt?' vraag ik. 'Ja! Dat heb ik net gehoord gekregen. Ik krijg een hele maand vrij!' zegt hij. 'Echt? Dat is echt lang! Als ik terugkom hebben we 3 weken samen' zeg ik. 'I can't wait!' zegt hij. 'Ik ook niet' zeg ik en glimlach. 'Ik moet gaan, ik moet me omkleden en dan ga ik zo met John, Kate en Manila naar het dorp kijken' zeg ik. 'Is goed. Je kan me altijd bellen hé' zegt hij. 'Dankjewel Niall' zeg ik. 'Bye, I love you!' zegt hij. 'Love you too!' zeg ik.

Ik loop met Manila door Liberia. De cameraploeg is ook al gearriveerd en is direct begonnen met filmen. Ik zie een groep kinderen in een kring staan. Als ze mij aanzien komenlopen beginnen ze allemaal te praten en te lachen. Ze lopen naar me toe. 'Hello!' zeg ik en aai over een jongen zijn hoofd. Een vrouw die bij de groep staat loopt ook naar mij toe. 'Hallo, ik ben Mira' zegt ze. 'Fleur' zeg ik. 'Zo fijn dat je er bent. De kinderen keken er al dagen naar uit. Ik ben hun juffvrouw' zegt ze. 'Ahw bedankt' zeg ik. Ik ga op mijn knieën zitten en geef een paar kinderen een high-five. Ik schat ze allemaal rond de 7 jaar. Ik zie een meisje staan die heel haar haar heeft ingevlochten, een soort dreadlocks. 'Wow, I like your hair!' zeg ik. Ik weet dat ze geen engels praten maar ze lacht naar me. De juffrouw roept iets en alle kinderen lopen met haar mee. 'Mira en de kinderen willen graag hun schoolgebouw laten zien' zegt Manila. Een kindje pakt mijn hand en wijst naar een gebouw een paar meter verderop. We lopen het gebouw in. Het is 1 groot klaslokaal. De muren zijn kaal, er hangen geen posters aan de muur, zelfs geen behang. Het enige wat er in het lokaal staat zijn een paar tafeltjes met stoeltjes en een krijtbord. Alle kinderen gaan op hun plaats zitten en ik ga met Mira en Manila voor de klas zitten. 'Ik en de kinderen hebben de afgelopen weken een liedje van jouw geleerd, wel in het Afrikaans natuurlijk. We willen het je dolgraag laten hore ' zeg Mira. 'Ik ben benieuwd' zeg ik. Mira zegt iets in Afrikaans en de kinderen beginnen te zingen. Ik versta ze natuurlijk niet maar ik heb al direct in de gaten welk liedje ze zingen. Ze zingen Made In The U.S.A. Ik glimlach. Als ze klaar zijn met zingen begin ik hard te klappen. 'That was absolutely beautiful!' zeg ik en de kinderen klappen blij mee.

___________________________________
Ik heb 3 weken niet meer ge-update. Ik had het in de meivakantie toch drukker als verwacht. Dit is een ander hoofdstuk als ik normaal schrijf omdat het allemaal in Afrika afspeelt. Schrijf in de comments wat je er tot nu toe van vindt. Ik ben benieuwd :) x