I'm in love with you || Niall Horan Fanfiction (Dutch)

135

Ik loop door het dorp. Vandaag is een vrije dag, elke dag hebben we wel iets te doen. De eerste dag gingen bij de school kijken, dan bij de moeders in het dorp en we gaan nog een keer naar het ziekenhuis. Maar vandaag mag ik zelf weten wat ik ga doen. Ik mocht ook Afrika in en een safaritrip maken. Maar ik wil veel liever deze dag doorbrengen met de mensen hier. Het is 's middags en alle kinderen hebben les. Ik zie een vrouw zitten voor een kleine huisje, ze is eten aan het maken in een pan. Ik loop naar haar toe. 'Hi' zeg ik en ze kijkt op. 'Hello' zegt ze. Ik loop naar toe en schud haar een hand. 'My name is Fleur, do you speak english?' vraag ik. 'A little bit' zegt ze. 'Kan ik helpen met koken?' vraag ik. 'Ja graag' zegt ze en ik ga tegenover haar zitten aan de andere kant van de grote pan. 'Mijn naam is trouwens Jakyra' zegt ze. 'Mooie naam' zeg ik en ze glimlacht. Ik pak ook een krop sla, teminste ik denk dat het sla is. Het lijkt erop maar het is donkerder als in Engeland. Ik trek een blad ervanaf en doe die in de pan. 'Kook je alleen voor jezelf? Of u gezin?' vraag ik. 'Ik kook voor veel mensen hier in het dorp' zegt ze. 'Elke dag kookt hier iemand anders en vandaag kook ik' zegt ze. 'Ik dacht al, het is een grote pan voor u alleen' zegt en ze lacht. 'Heeft u wel een gezin?' vraag ik. 'Ja ik heb een zoontje' zegt ze. 'Zit die nu op school?' vraag ik. 'Ja' zegt ze. Ze pakt een hampeltje kruiden en doet die bij de groente in de pan. Ik zie de kinderen de school uitlopen. 'Volgensmij komt hij er daar aangerent' zeg ik en een jongetje komt richting ons toe gerent. Hij vertelt iets blij tegen zijn moeder en zij knikt en lacht. 'He wants to ask if you wanna play football with him and the kids' zegt ze. 'Of course' zeg ik en glimlach. Het jongetje pakt mijn hand en ik sta op. Ik zie op zijn armbandje 'Tykog' staan, dat zal zijn naam wel zijn. We rennen naar de rest van de kinderen en ze staan allemaal blij te lachen. Ik ga bij het team van Tykog staan. Een jongentje heeft een bal vast. Hij is al helemaal vies en versleten. Maar dit is het enige wat ze hebben. Ik ga klaar staan en we beginnen met voetballen. Ik krijg de bal en trap hem naar een meisje die naast me staat. De kinderen hebben de grootste lol. Het doet me zo goed om dat te zien, ook al hebben ze het moeilijk. Dat ze nog steeds altijd blij zijn. Tygok scoort en iedereen juicht. Ik lach en geef hem een high-five.

(De volgende dag)

'Today is day 4. Ik heb al zoveel dingen gezien en vandaag is dan de laatste dag. Ik ga naar het babyziekenhuis in Liberia. Ik weet niet zo goed wat ik moet verwachten, but we will see' zeg ik tegen de camera. Ik doe mijn haar in een staart en loop mijn kamer uit. Ik zie Manila al staan wachten op me buiten. 'Heey' zegt ze. 'Goodmorning' zeg ik en omhels haar. 'Goed geslapen?' vraagt ze. 'Ja' zeg ik en we lopen het dorp in. De camera's lopen mee met ons. In begin was het raar dat ze me overal mee volgde maar nu ben ik het wel gewend. We lopen samen richting het babyziekenhuis. Normaal is een ziekenhuis gebouw heel groot. Maar dit gebouw is net iets groter als een normaal huis. Ik loop samen met Manila naar binnen. Ik hoor al direct gehuil, baby gehuil. 'Kom maar mee' zegt Manila en ik loop achter haar aan. Ze loopt naar een deur die op een kiertje staat en ik loop achter haar aan naar binnen. Het is een redelijk grote kamer. En er liggen een stuk of 20 baby's in bedjes, of in de armen van de verpleegsters. Heel veel huilen er of liggen heel stil. Ik kijk om me heen. 'Kijk maar rond' zegt Manila en legt haar arm op mijn schouder. 'Als het even te veel wordt mag je best even naar buiten' zegt ze. Ik knik en loop naar een zuster die een kindje vast heeft. Ik gok rond de 1 jaar. 'Hi' zeg ik. En de zuster glimlacht naar me. Ik kijk naar het kindje. Hij hangt heel slapjes in de handen van de zuster. 'Wat heeft hij?' vraag ik en pak zijn handje. 'Hij heeft een bacterie, dat hebben de meeste baby's hier. Door de slechte hygiëne en voeding hier in Liberia, vang je snel een bacterie op' zegt ze. Het kopje van het jongetje valt naar beneden en zijn oogjes vallen dicht. Ik schrik en de zuster tilt zijn hoofd weer omhoog. 'Dit gebeurt de hele tijd' zegt ze en de oogjes van de jongen gaan weer langzaam open. Ik zucht opgelucht en slik. 'Hij heeft zo weinig energie, zelfs om hun hoofd omhoog te houden' zegt ze. Ik kijk het jongetje aan. 'Zijn er geen medicijnen om dit te bestrijden?' vraag ik. 'Die zijn er wel, maar we hebben geen geld' zegt ze. 'Die medicijnen moeten helemaal uit amerika komen, en dat is duur. Te duur voor ons' zegt ze. Ik voel een brok in mijn keel als ik het jongetje zie. Ik bijt op mijn lip en schud mijn hoofd. 'Verschrikkelijk' zeg ik en kijk de camera in. Ik praat nog even naar de zuster en loop naar een bedje waar een babytje in ligt. Ze ligt heel stil. Ik loop erna toe en als ik dichterbij kom zie ik pas hoe mager ze is. Ik ga op een krukje zitten naast het bed. Ik voel mijn ogen waterig worden als ik naar haar kijk. Ze is zo mager, het is gewoon eng mager. Ik voel een traan over mijn wang rollen en veeg zachtjes over haar hoofdje. Ik zie haar buik langzaam op en neer gaan, godzijdank ze ademt nog. Na een tijdje sta ik op en loop naar de hoek waar alle huilende babys liggen. Ik loop naar een zuster die bij een bedje staat bij een huilende baby. Ik zie dat ze een spuit in het armpje van de baby zet. De baby huilt erg en spartelt tegen. 'Sshht' zeg ik en pak haar handje. Ik aai over haar wangetje en de zuster haalt de spuit eruit. 'Waartegen is die spuit?' vraag ik aan de zuster. 'Dat zorgt tegen de bacterie. Het helpt maar een beetje, maar het is beter als niets. Uiteindelijk is de bacterie sterker maar dit helpt voor een paar dagen tegen de pijn' zegt ze. De baby stopt langzaam met huilen. 'W-Waar zijn de moeders eigenlijk van de baby's?' vraag ik. 'De meeste zijn al overleden, bij de geboorte of ook door de bacterie' zegt de zuster. Ik voel een steek in mijn hart. De meeste van deze baby's, nog zo jong. En nu al hun moeder kwijt. Ik hoor een iemand hart huilen achter me en kijk om. Een zuster loopt met de vrouw mee en ze lopen snel naar buiten. De vrouw roept vanalles en huilt hard. De zuster die naast me zat loopt snel naar de andere zusters en ik zie dat ze een bedje waar in babytje in ligt de kamer uitrollen. Mijn ogen worden groot en als ik bezef dat de baby is overleden. Ik barst in een keer uit in tranen. Ik sta op en loop naar de deur naar buiten. Ik begin hard te huilen en ga op de grond tegen de muur aanzitten. Ik kijk voor me uit en veeg mijn haren uit mijn gezicht. Ik voel de tranen over mijn wangen rollen. 'Dit is zo oneerlijk. Dit verdienen deze mensen niet. Waarom kunnen wij zo goed leven hebben terwijl ze hier in Afrika...' zeg ik. Ik staar voor me uit en luister naar de huilende baby's binnen. Na een tijdje sta ik op en veeg mijn tranen weg. Ik kijk de camera in. 'Please call 04583-03173950795 and donate $5. It's so worth it. These people don't deserve it. It's only 5 dollar! And it can't change so so much. It can save lives' zeg ik huilend.