ÇETE

B.107

-Sorun yok. Sorun yok dedi beni arabaya bindirmişlerdi.

-Ji hyung ve diğerleri hastanede sorun yok

-Ağlamayı kes dedim zorla. Tuttuğum elini sıktım. Gözlerini sildi.

-Sorun yok.  Sen iyisin. Biz iyiyiz. Dimi iyiyiz ?

-İyiyiz dedim her şey plan dışında gidiyordu. Her şey. Mahvolmuştuk. O kadar tehlike üstüne bir de erken doğum girmişti.

-Nuna. Nuna biz iyiyiz

-Ri şoka girdi dedim Mino bana baktı.

-Nuna hayatımızda ilk defa birini doğuma yetiştiriyoruz. Bual arabada herkes şokta

-İlk defa doğuruyorum. Bırakında ben şokta ola- ah kahretsin dediğimde Jin Woo frene bastı. Beni arabadan indirdiklerinde dışarıda sedye hazırdı. Sedyeyi siktir ettim ve bana koşan Jiyong'a döndüm. Onu son kez görme ihtimalim çok yüksekti. Beni tuttuğu gibi sedyeye bıraktı.

-Üzgünüm dediğimde kafasını iki yana salladı.

-Sorun yok. Bunu çıktığında konuşacağız

-Jiyong çıkamayabi-

-Madem üzgünsün çık diye bağırdı. Joon Gi sedyeyi itiyordu. Doğumhanenin önünde durdular.

-Bebeğim bekliyor olacağım dedi. Beni dudağımdan öptü. Onu son kez öpmek istemiyordum.

-Seni seviyorum

-Bende seni seviyorum bebeğim dedim sesim kısık çıkıyordu.

-Gitmeliyiz dedi Joon Gi. Ji kafa salladı. Beni içeri soktular. Ah Tae. Ona söylemeliyim

-Taehyung diye bağırdım. Kendimi kaldırmaya çalıştım. Göz göze geldik.

-Ji Taehyung

-Biliyorum diye bağırdı ve kapı kapandı. Joon Gi'ye döndüm. Endişe ile yüzüme bakıyordu.

-Yüzde kaç?

-60 diyelim dedi sessizce.

-Eğer ölsem bile. Onu yaşat. Naparsan yap

-Elimden gelenin fazlasını yapacağım biliyorsun dediğinde karnım acıyarak uzandım.

-Evet başlayalım. Derin bir nefes al Ji Eun dedi ve hemşirelere döndü.

---------

Seunghyun gelip bana sarıldığında kafamı omzuna koydum. O telefondan sonra onu bulmaya çalıştım. Tae bize Kang'da olduğunu söylemişti. Onu halledeceğini de. Bu yüzden barda kalmıştık ama doğumun gerçekleşeceğini ne o nede biz tahmin edememiştik.

-Hyung ya..  ya ölür-

-O bu hayatta senden bile inatçı olan tek kişi.  Sorun olmayacak

-1 saat oldu. Doğum bu kadar uzun sürer mi ? Dedi Lisa panikle. Bir o tarafa bir bu tarafa yürüyordu ve Kook onu sakinleştirmeye çalışıyordu. Kapılar açıldığında bir hemşire çıktı. Elindeki bebeği gösterdi. Kalkmadım.

-Eun Ji bebek sağlıklı dediğinde bizimkiler sevindi. Hemşireye baktım.

-Ji Eun dedim sert tonumdan ötürü hemşire korkarak bana baktı.

-Bi-bilmiyorum dedi ayağa kalktım.

-Bilmiyor musun ? Dedim üzerine yürürken. Dae önüme geçti.

-Ne demek bilmiyorum ? Lanet olası yerden sen çıktın ben değil diye bağırdım

-Be-ben sadece bebeği al-almak için oradaydım

-O zaman git öğren. Bana bir şey söyle diye bağırdığımda tanımadığımız insanlarda bize döndü

-Sakin ol Jiyong dedi Bae

-Nasıl ? 1 saat oldu Bae

-Bekleyeceğiz. Yapacak bir şey yok dediğinde sinirle onu ittim ve yumruğunu duvara geçirdim.

Bebek çıkalı 2 saat olmuştu. Kapılar tekrar açıldığında Joon Gi çıktı. Hızla yerden kalktım ve kolunu tuttum.

-Ne oldu ?

-Durum iç açıcı değil Jiyong

-Ama..ama bebek çıktı. Bebek iyi. O da iyi olmalı. Ne oldu ? O iyi biliyorum

-Jiyong şuan uyanmasını bekleyeceğiz. Elimden daha fazlası gelmiyor

-O zaman başka bir doktor getirin.  Başka birini. En iyisini getirin. Birini getirin diye söylendim. Kollarımı tuttu.

-24 saat içinde bir gelişme olmazsa beyin ölumu gerçekleşecek dediğinde onu ittim.

-Geri git. Duydun mu ? Onu bana geri getirene kadar kal orada.

-Jiyong

-Banane diye bağırdım onu tekrar ittiğimde güvenlikler bize doğru gelse de Joon Gi onlari durdurdu.

-Banane bana onu getir dedim sinirle dolan gözlerimi sildim. Üzgündü ama benim içim parçalanıyordu.

-Lütfen dedim çaresizlikle. Bir yolu olmalıydı. Bir şey olmalıydı.

-Jiyong yapabileceğim hiç bir şey kalmadı. Sadece beklemeliyiz

-Yapamam dedim her saniye kalbime bıçak saplanıyordu. Yapamazdım