Redemption (Greek Translation)

Κεφάλαιο 24

Αυτό το κεφάλαιο είναι πολύ βαρετό για εμένα, και συγνώμη. Αρχίζω και ξαναέχω writer's block.

-Alice

-:-:-:-

"Κ-καλημέρα υπολοχαγέ Keller" έγνεψα άκαμπτα, αγνοώντας το αγριοκοίταγμα της και κρατούσα το κεφάλι μου ίσια μπροστά. Πρέπει να συμπεριφέρομαι φυσιολογικά. Μην είσαι ύποπτη. Μπορεί να μην είμαι η καλύτερη ψεύτρα, μπορούσα να κρύψω τις εκφράσεις μου, αλλά η ανησυχία που είχα τώρα ήταν υπερβολική και νομίζω οτι θα πω κάτι που θα το μετανιώσω μετά.

"Κυρία Smale." είπε αναιδές. "Μπορώ να σου μιλήσω; Μόνη;"

Η ερώτηση της ήταν πιο πολύ σαν δήλωση. Η νοσοκόμα από πίσω της ξαφνικά γύρισε από πίσω όταν συνειδητοποίησε οτι έπρεπε να φύγει. Νόμιζε οτι δεν την κοίταζα αλλά την έπιασα να δαγκώνει τα χείλη της με αηδία. Λοιπόν; Ποιος θα την κατηγορούσε ; Νόμιζε οτι ο 'Henry' μάλλον θα είναι κακά νέα και εγώ ήμουν η σύντροφος του. Αλλά ήταν ακόμη αγενές.

"Είμαι σίγουρη οτι έχεις δει τα παράνομα τατουάζ στον κύριο Henry."

Γαμώτο. Γαμώτο. Μην πεθάνεις. Μην πεθάνεις.

"Τατουάζ;"

"Ναι. Είναι παραπάνω από αρκετά πάνω--"

"Oh!" είπα, νιώθοντας αδρεναλίνη να έρχεται μέσα μου. "Ohhh τα έκανε τα τατουάζ;"

Η αστυνομικός δεν φάνηκε να πείσθηκε, αλλά ύψωσε το φρύδι της. 

Χαζογέλασα νευρικά. "Ο Henry μου είπε οτι έκανε προσωρινά τατουάζ--δεν ήξερα οτι σοβαρολογούσε μέχρι που τα είδα από μόνη μου." χαμογέλασα. "Δεν είναι τίποτα."

Η υπολοχαγός στένεψε τα σκοτεινά μάτια της. "Δεν έχω όρεξη για ψέματα, κυρία Smale."

"Ναι, τότε, είναι καλό πράγμα που δεν λέω ψέματα. " χαμογέλασα, αλλά ένιωσα κάτι σαν να με πνίγει στον λαιμό μου και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά μέσα μου. "Υπολοχαγέ Keller, δεν είμαστε τίποτα άλλο από δύο απλούς ανθρώπους που μένουν στο κέντρο της πόλης. Υπόσχομαι, είμαστε άκακοι." κράτησα τα χέρια μου πάνω στην αθωότητα με ένα χαμόγελο, για να νομίζει οτι δεν είμαι και τόσο σοβαρή σε αυτήν την συζήτηση, ή αλλιώς οπωσδήποτε θα καταλάβει κάτι.

Τα λεπτά χείλια της σφίχτηκαν. "Έχεις ταυτότητα;" με ρώτησε με σταθερό τόνο.

Δάγκωσα από μέσα το μάγουλο μου όπως όλος ο εσωτερικός εαυτός μου γέμισε με φόβο, και κοίταξα πάνω μου. Δεν υπήρχε νόημα να ψάξω μέσα στις τσέπες μου για να βρω ταυτότητα επειδή ήμουν ακόμη σε αυτό το άβολο φόρεμα χωρίς παπούτσια. "Oh, γαμώτο. Δεν το έφερα στο φεστιβάλ." είπα μισό ψέμα.