Redemption (Greek Translation)

Κεφάλαιο 20

Ή ίσως υπερβάλλω.

Αλλά ο ένας που μένεις μαζί του δεν θα νοιαζόταν καθόλου αν σκότωνε ανθρώπους και εσύ τότε θα παρέμεινες φοβισμένη και ευαίσθητη, και θα το έβλεπε σαν τεράστια ευκαιρία να σκοτώσει και άλλους για να είσαι και άλλο φοβισμένη.

Εντάξει, υπερβάλλω. Χαλάρωσε Evelyn.

Αλλά μήπως μπορώ να γλιστρήσω από τα χέρια του Harry;

Ξεφύσηξα, κλείνοντας τα μάτια μου για να βγάλω μακριά τα δάκρυα. Δεν μπορώ να σκέφτομαι για αυτό τώρα. Ναι, είναι πολύ καλή ευκαιρία αλλά πρέπει να ξεχάσω τον Harry. Για μια φορά. Είμαι ακόμη μπερδεμένη στα αποτελέσματα με το τι θα γινόταν αν προσπαθούσα να το σκάσω. Ίσως ο Harry σκότωνε όλους τους μάρτυρες, και δεν το θέλω αυτό.

"Συγνώμη." είπα, σκουπίζοντας τα δάκρυα μου προσεχτικά. "Δεν...δεν θέλω να είμαι εδώ." είπα.

Θεέ, τόσα πολλά για το 'ξέχασε τα για τώρα', Evelyn Bale.

"Aw, γλυκούλα." η Marzia χαμογέλασε συμπονετικά. Με εξέπληξε όταν πήρε τα χέρια μου και με έφερε πιο κοντά. "Όλα θα πάνε μια χαρά. Είμαστε στο φεστιβάλ! Ας ζήσουμε την στιγμή." πρότεινε.

Επειδή δεν ήθελα η συζήτηση να συνεχιστεί, έγνεψα δύσκαμπτα και της έριξα ένα χαμόγελο. Αυτή ήταν η πιο περίεργη αλλαγή διάθεσης που είχα σε όλη μου την ζωή. Υποθέτω απλά θυμάμαι τα σκοτεινά μάτια του να με προειδοποιούν να μην προσπαθήσω να...

Αρχίσαμε να περπατάμε προς το Στοιχειωμένο Σπίτι, ένα ψεύτικο φάντασμα από ένα λεπτό υλικό κρεμόταν χαλαρά στο ψεύτικο αρχοντικό. Μικρά αγάλματα από παράξενους άντρες ήταν σε σειρά, ένας αληθινός άνθρωπος με make-up και αρκετή μπογιά στεκόταν μπροστά με ψεύτικο αίμα να κυλάει στο πρόσωπο του ένα αληθινό μεγάλο μαχαίρι. Το Σπίτι ήταν ξύλινο , ένα μαύρο χαλί σε οδηγούσε σε ένα τρενάκι μέσα στον σκοτεινό διάδρομο, οπού ο τρόμος εμφανίζεται.

"Λοιπόν," το κορίτσι δίπλα μου είπε σιγανά, κρατώντας τα γαλάζια μάτια της πάνω μου. "Πως σε λένε;"

Την κοίταξα με ένα κατσούφιασμα και στριφογύρισε τα μάτια της, ακόμα κρατώντας  το χαμόγελο της στο πρόσωπο της. "Το αληθινό σου όνομα; Kalel δεν είναι το όνομα σου."

"Oh." είπα. "Είμαι, uh, η Evelyn. Εσύ είσαι...;"

"Η Perrie." είπε, το σκουλαρίκι του χείλους της καθρεπτιζόταν στα μικρά φώτα της διαδρομής. "Υποθέτω είσαι η κούκλα του Harry;"