Αυτά τα κεφάλαια θα είναι απλά, αλλά ετοιμαστείτε για κάτι μεγάλο. xx
-Alice
-:-:-:-
Η Holly δεν μου έχει μιλήσει από εχθές το πρωί.
Από τότε που ο Jackson ήξερε ότι να φάω δημητριακά δεν ήταν τόσο λογικό αφού ήταν μεσημέρι και ευγενικά παράγγειλε εμένα και της αδερφής μου πίτσα--ακόμη και αν ήταν βασικά πρωινό για εμένα--αυτή δεν είπε λέξη όλη την ώρα.
Όταν της γέμισα ένα ποτήρι με χυμό, της έδωσα ένα κομμάτι πίτσα, την ρώτησα αν ήθελε και άλλο χυμό, αν ήταν καλά, όλα που πήρα από αυτήν ήταν να γνέφει ή να μου κουνήσει το κεφάλι αρνητικά.
Ακόμη,αυτό το πρωί, δεν με ξύπνησε για το σχολείο και η μαμά μου μπήκε στο δωμάτιο μου με μανία ουρλιάζοντας να ξυπνήσω. Και όταν η μαμά μου έκανε ένα τοστ αποφάσισα ότι δεν είχα όρεξη ξέροντας ότι κάτι συμβαίνει και το πρόσφερα στην αδερφή μου. Αυτή μετά έπιασε την τσάντα της και βγήκε από το σπίτι μπαίνοντας στο αμάξι του Jackson. Έκατσε μπροστά για να μην βλέπει το πρόσωπο μου.
Όταν φτάσαμε στο σπίτι μετά που ο Jackson προσπάθησε να ανοίξει μια συζήτηση--αλλά η Holly τον αγνόησε και πήρε απλά μονολεκτικές απαντήσεις από εμένα-- έβλεπα όπως το αμάξι πάρκαρε απέξω από το κτήριο και αναστέναξα.
Ξεφύσηξα. Δεν φταίω εγώ που δεν μου λέει τι συμβαίνει.
"Evelyn." ο αδερφό μου με αγριοκοίταξέ. "Θα της πεις συγνώμη, εντάξει;"
Σχεδόν μούγκρισα. Αλλά δεν είπα τίποτα.
"Εντάξει;" η φωνή του σκλήρυνε. Το μισούσε να είχε να κάνει όλα αυτά με τις μικρότερες αδερφές του, υποθέτω.
"Εντάξει, εντάξει, θα της το πω." μου χαμογέλασε και βγήκε έξω από το αμάξι και πήγε σε ένα γκρουπ αγοριών όχι πολύ μακριά από εμένα. Δεν είχα κινηθεί από την θέση μου, μόνο τον κοίταζα που μιλούσε με τα άλλα αγόρια, μέχρι που κάποιος συνειδητοποίησε ότι τους κοίταζα και με κοίταξε και αυτός.
Είχε σκούρα καστανά μαλλιά και ήταν ψηλός, με κοίταξε με το ίδιο χρώμα ματιών όπως και των μαλλιών του.
Κατσούφιασα και τον κοίταξα και εγώ, μέχρι που χαμογέλασε ελαφρά.
Αγνόησα το αγόρι και έβαλα την τσάντα μου στους ώμους μου, και προχώρησα προς το σχολείο.
Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να έλεγα συγνώμη στην Holly όταν δεν έκανα τίποτα λάθος. Δεν είχα καμία όρεξη να ακούσω τις αλαζονείες της.
-
Στο μεσημεριανό, εντόπισα την Μικαέλα και δίστασα να την πλησιάσω, σε περίπτωση που είχε ξεχάσει ποια ήμουν επειδή αυτή ήταν δημοφιλής στο λύκειο Lloyd High ενώ εγώ όχι, αλλά όταν με είδε με χαιρέτησε από μακριά.
Ο Finn δεν ήταν μαζί της, συν το ότι καθόταν με αυτούς που ψιθύριζαν πίσω από τον Finn και εμένα εκείνη την μέρα. Κάποια από αυτές κατέβασαν το χέρι της Μικαέλα και της φώναξαν κάτι αλλά τους αντιμίλησε πίσω και κάλεσε το όνομα μου.
Το κορίτσι με τα κόκκινα μαλλιά από τις προάλλες ήταν εκεί επίσης και με αγριοκοίταξέ όπως εγώ προσπαθούσα να σκεφτώ αν θα πήγαινα εκεί πέρα ή όχι.
Κάποιος έκανε ένα ελαφρό χτύπημα στον ώμο μου και για πρώτη φορά δεν τρόμαξα. "Γεια, Evelyn." ο Finn με χαιρέτησε.
"Γεια, Finn." χαμογέλασα και κοίταξα πίσω στην Μικαέλα. "Η Μικαέλα,uh, με καλεί να πάω." στάθηκα δίπλα του άβολα. Ειλικρινά δεν ήθελα να πάω γιατί δεν ήθελα να κάνω παρέα με τέτοιου τύπους ανθρώπων.
"Αμφιβάλω ότι θέλεις να πας εκεί," ο Finn είπε, και ανοιγόκλεισα τα μάτια μου. "Αλλά...αν θέλεις να πας, φυσικά. Άλλο ένα αλλά: Πρέπει να πάω στο γυμναστήριο. Θέλεις να έρθεις; Δεν θα πειράξει την Μικαέλα."
Κοίταξα την Μικαέλα απολογητικά και σήκωσε τους ώμους της, γύρισε και μίλησε σε ένα άλλο κορίτσι. "Εντάξει."
Ο Finn μας οδήγησε στο γυμναστήριο. Έκατσα ψηλά στις κερκίδες σε περίπτωση που κάποιος έριχνε μπάλα σε εμένα και γρήγορα άνοιξα το τετράδιο της χημείας που κρατούσα τις σημειώσεις μου και 'έδειχνα απασχολημένη'
"Ει, Evelyn." μια φωνή κάλεσε από κάτω στις κερκίδες αλλά την αγνόησα και έγραψα κάτι που ελπίζω να ήταν σωστό.
Κάποιος ανέβηκε βιαστικά τις σκάλες των κερκίδων και τράβηξε το τετράδιο μακριά από τα χέρια μου. Έσφιξα το κράτημα του μολυβιού μου και κοίταξα πάνω και είδα τον Luke. "Δεν θέλω να παίξω," είπα.
Έγνεψε και πήρε το χέρι μου. Προσπάθησα να το τραβήξω αλλά με κρατούσε σφιχτά, κατεβαίνοντας τις σκάλες εγώ ακολουθούσα προσεχτικά. Ο Luke πήρε μια μπάλα του μπάσκετ από το πάτωμα και την έριξε προς εμένα. Εγώ σκλήρισα και την απέφυγα και αυτός κατσούφιασε.
"Υποτίθεται ότι θα έπιανες την μπάλα," είπε και την πήρε πίσω. "Έλα, κορίτσι, θα καταλάβεις εύκολα, όλα που πρέπει να κάνεις είναι να προσπαθήσεις να βάλεις την μπάλα μέσα στο καλάθι."
"Luke ξέρω τι πρέπει να κάνω και πως να παίζω," του είπα. Ολοι κοιτάζανε, κοκκίνισα.
"Τότε, έλα και προσπάθησε να πάρεις την μπάλα από εμένα," προκάλεσε και άρχισε να κάνει κόλπα με την μπάλα περνώντας την ανάμεσα στα πόδια του και κατά μήκος των ώμων του, χτυπώντας την στο πάτωμα εντυπωσιακά. Όταν συνειδητοποίησε ότι απλά στεκόμουν εκεί με καμία έκφραση στο πρόσωπο μου, γύρισε από την άλλη, μετά σήκωσε τα χέρια του με την μπάλα ρίχνοντας την, αλλά η μπάλα έπεσε στην άκρη του καλαθιού και τελικά έπεσε κάτω χωρίς να μπει μέσα στο καλάθι.
Ο Finn χαζογέλασε μαζί με τους φίλους του και ο Luke μούγκρισε, "Ορκίζομαι, είμαι συνήθως καλός, απλά όχι όταν είναι κοπέλες κοντά." είπε. "Απλά δώσε μου ένα δευτερόλεπτο!" όπως προσπαθούσε να βάλει καλάθι εγώ γύρισα και περπάτησα πίσω στις σκάλες, ακούγοντας τον να λέει: "Θα παίξεις μια μέρα!"
Κατέληξα να γεμίζω όλη την σελίδα με μουτζούρες και γραμμές μέχρι που ο Luke ήρθε ξανά. "Όχι," είπα και αναστέναξα αλλά δεν τον κοίταξα. "Είμαι χάλια στο μπάσκετ και είναι και βαρετό."
Η φιγούρα έκατσε δίπλα μου, και όταν τον κοίταξα συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν ο Luke αλλά ήταν αυτό το αγόρι με τα καστανά μαλλιά που με κοίταξε το πρωί. "Δεν είναι τόσο βαρετό," διαφώνησε ήσυχα, ακουμπώντας τους αγκώνες του κοντά στα γόνατα του σκύβοντας ελαφρά μπροστά.
Έκλεισα σιγανά το τετράδιο μου και ακούμπησα τα χέρια μου πάνω του. "Ίσως, αλλά δεν είναι εύκολο."
"Ενάντια στα αγόρια, φυσικά και όχι." χαμογέλασε. "Είμαι ο Ed."
Το ήξερα ότι από κάπου τον θυμόμουν, ήταν στην ομάδα μπάσκετ την τελευταία φορά που ήμουν εκεί. "Evelyn," συστήθηκα χαμογελώντας πλατιά.
"Είσαι το κορίτσι του Finn, σωστά;" ρώτησε και γύρισε το πρόσωπο του να με κοιτάξει.
"Oh," καθάρισα τον λαιμό μου, "όχι, δεν βγαίνουμε."
"Αλλά θα πας μαζί του στον χορό, έτσι δεν είναι;" ο Ed ρώτησε. Πόσοι άνθρωποι το ξέρουν είδη; Είχε τόση σημασία με ποια θα πήγαινε ο Finn;
Σκατά. Δεν μπορώ, θα έχω φύγει μέχρι τότε, ο Harry θα με πάρει πίσω. Θα γυρίσω πίσω, όμως; Τα παράτησα πολύ γρήγορα, αλλά υποθέτω η γαμημένη παράνοια νίκησε πάλι. Είπε ότι δεν ήταν επιλογή, έτσι και αλλιώς, αλλά δεν μπορώ να πάω για πάντα, με το ζόρι κατάφερα 10 μέρες μαζί του και χωρίς την οικογένεια μου. Πρέπει να ρωτήσω τον Harry αυτά τα πράγματα.
"Ναι," είπα ακόμη και αν δεν εμφανιζόμουν καν. "Πότε είναι, όπως και να έχει;"
"Uh, είναι λίγο περισσότερο από δύο εβδομάδες μακριά," ο Ed μου είπε. Κάποιος τον κάλεσε και μου είπε συγνώμη για λίγο.
Το ίδιο και εγώ.
Πρώτα, πήγα στον Finn. "Πάω να πάρω τα βιβλία του επόμενου μαθήματος μου, γυρίζω αμέσως," είπα.
"Πάρε την ώρα σου," απάντησε και συνέχιζε να παίζει μπάσκετ με τους φίλους του.
Συνειδητοποίησα ότι ο Harry και η Holly δεν ήταν στο γυμναστήριο νωρίτερα, και αναρωτήθηκα αν ήταν μαζί τώρα. Πού θα τους έψαχνα; Οι αυλές του σχολείου ήταν γιγάντιες, και ακόμη δεν είχα κινητό. Αποφάσισα να ελέγξω την καφετέρια και μετά την σχολική βιβλιοθήκη. Δεν υπήρχε τίποτα να κάνω αλλά αν δεν μπορούσα να βρω τον Harry, θα πρέπει να υποφέρω το μεσημεριανό και θα ήταν ηλιθιότητα αν τον ρωτούσα τα πάντα αργότερα και θα με έκανε ανυπόμονη όλη την μέρα. Πρέπει να τον βρω τώρα.
Η καφετέρια ήταν γεμάτη όπως συνήθως, συμπεριλαμβάνοντας μαθητές από διαφορετικές τάξεις με το ζόρι να τρώνε αλλά να μιλάνε πιο πολύ. Περπάτησα σιγανά προς τέρμα μπροστά, όπου ήμουν εκτεθειμένη επειδή όλοι είτε καθόντουσαν ή απλά στεκόντουσαν γύρω από τα τραπέζια, προσεχτικά κοιτάζοντας με. Όταν όλοι ξεκίνησαν ύποπτα να με αγριοκοιτάζουν, έφυγα βιαστικά προς την άλλη έξοδο κάτω στον διάδρομο προς το ντουλαπάκι μου.
Το άνοιξα και έβαλα όλα μου τα βιβλία μέσα και έπιασα ότι χρειαζόμουν για το επόμενο μάθημα αλλά δεν το έκλεισα. Κοίταξα τον καθρέφτη της πόρτας του ντουλαπιού μου που ήταν από μέσα, απλά ρίχνοντας μια μικρή ματιά στον εαυτό μου και από δίπλα την μικρή φωτογραφία με την Eleanor και εμένα όταν άκουσα ένα ψίθυρο από πίσω μου. Έπιασα την άκρη της μικρή πόρτας του ντουλαπιού και την έσπρωξα λίγο προς τα μέσα χωρίς να την κλείσω μέχρι που κάποιος ξαφνικά φάνηκε στον καθρέφτη που ήταν από πίσω μου. Πράσινα μάτια.
"Έψαχνα παντού για να σε βρω και εμφανίζεσαι τώρα;" κοίταζα κάτι παλιές κόλλες τεστ όπως σκεφτόμουν που θα κατέληγε η συζήτηση που θα κάναμε, και ανατρίχιασα αν η απάντηση του στην ερώτηση μου ήταν ότι θα πήγαινα για πάντα.
"Γιατί, συνέβη κάτι;" ο Harry ρώτησε και ακούμπησε τον ώμο του του ενάντιο στο διπλανό ντουλάπι γέρνοντας προς εμένα ώστε να τον βλέπω. Έκλεισα το ντουλάπι μου λίγο πιο δυνατά από ότι έπρεπε και κλαψούρισε. "Είσαι καλά;"
"Χρειάζεται να σε ρωτήσω κάτι," παραδέχτηκα, αγκαλιάζοντας τα βιβλία μου στο στέρνο μου και ακούμπησα και εγώ τον ώμο μου στο ντουλαπάκι μου για να τον βλέπω επίσης.
"Για ποιο θέμα;" ρώτησε.
"Το, um." κατσούφιασε. " Δηλαδή, πως θα πάμε πίσω."
"Σταμάτα εκεί που είσαι, πρέπει να το συζητήσουμε αυτό αργότερα." σήκωσε πάνω το χέρι του και τώρα ήταν η σειρά μου να κατσουφιάσω.
"Τι; Σε έψαχνα όλη αυτήν την ώρα γιατί αυτές οι ερωτήσεις με τρώνε ζωντανή," ψιθύρισα και έσπρωξα τον εαυτό μου από τα ντουλαπάκια.
"Ο ρίσκος να πιαστούμε ανεβαίνει." ο Harry μου είπε και πίεσε τα χείλια του μαζί, "Και δεν θα βοηθήσει αν μας βλέπουν πάντα μαζί και μόνους, εμπιστεύσουμε, είναι αρκετά ύποπτο."
"Εσύ ήρθες σε εμένα, όμως." κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά. "Οι σχολικές κάμερες λογικά δεν δουλεύουν καν και ποιος θα καθόταν πίσω από 10 οθόνες να κοιτάζει ανθρώπους να προχωρούν στους διαδρόμους;"
"Είναι σχεδόν ώρα να πάμε σπίτι, έτσι και αλλιώς." ο Harry είπε. "Θα μιλήσουμε αργότερα."
"Περίμενε." έπιασα το χέρι του ακριβώς όταν πήγε να φύγει. "Ξέρεις γιατί η Holly συμπεριφέρεται παράξενα;" ρώτησα και τα χείλια του χωρίστηκαν.
"Προσδιόρισε το παράξενα, στην συγκεκριμένη κατάσταση."
"Με αγνοεί," μουρμούρισα. "Είδε τίποτα χθες την νύχτα;"
"Ποιος νοιάζεται," ο Harry μούγκρισε. "Δεν βγαίνουμε μαζί ή είμαι το αγόρι της για να θυμώσει."
Τον κοίταξα. "Εύκολο για εσένα να το λες, όταν εγώ ζω κάτω από την ίδια στέγη με αυτήν. Τι θα της πω αν με ρωτήσει;"
"Είναι μάλλον άλλο ένα παιδί στο σχολείο," ο Harry αναστέναξε με ενόχληση, και για να είμαι ειλικρινής ένιωσα λίγο θυμό προς αυτόν. Εννοώ, σκέφτηκε κατευθείαν ότι της Holly της κάνουν bullying ξανά και δεν έδινε μία αυτήν την στιγμή, τι απέγινε στο ότι ήταν ο 'φίλος' της;
"Δεν μπορεί να είσαι σοβαρός." ανοιγόκλεισα τα μάτια μου σιγανά.
"Θα μιλήσουμε αργότερα," ο Harry σήκωσε τους ώμους του. "Έρχεσαι πάντως; Πάω στο γυμναστήριο."
"Όχι, θα τελειώσω τα μαθήματα μου στην βιβλιοθήκη," είπα. Ήταν αλήθεια ότι δεν είχα τελειώσει τα μαθήματα μου.
"Καλά, τα λέμε μετά το σχολείο.Oh, και αν θέλεις κάποιον να σε πάει σπίτι, τηλεφώνησε μου."
Πήγα στην βιβλιοθήκη ακόμη και αν έμενα περίπου 20 λεπτά για διάλειμμα και για αυτό διάβασα 26 σελίδες μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι. Αξιολύπητο, το ξέρω.
Και όπως φαίνεται, όλο αυτόν τον καιρό, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι αυτή η κοκκινομάλλα ήταν στη ίδια τάξη με εμένα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήταν και τόσο απροσδόκητο. Και αυτή αλήθεια φάνηκε να μην ήξερε κανένα από την τάξη και έκατσε ακριβώς τέρμα πίσω δεξιά ήσυχα, τα μάτια της να εξετάζουν τους πάντες αλλά όταν είδε εμένα, έλαμψε.
Στο στόμα της σχηματίστηκε ένα σοβαρό χαμόγελο και χαμογέλασα πίσω όπως αγενές μετά έκατσα δύο θέσης , στα δεξιά της, από το παράθυρο που φαίνονταν οι διάδρομοι του σχολείου.
Ξαφνικά μετακίνησε την θέση της και έκατσε ακριβώς δίπλα μου. Την αγριοκοίταξα απροσδόκητα.
"Evelyn, σωστά;" ρώτησε, τα γαλάζια της μάτια μετακινήθηκα προ τα κάτω όπως ανέβασε τις μπότες της πιο πάνω κάτω από το θρανίο.
"Ναι," της είπα και σταύρωσα τα χέρια μου, τουρτουρίζοντας. Γιατί τα κλιματιστικά είναι πάντα ανοιχτά όταν δεν κάνει ζέστη; "Εσύ είσαι η...;"
"Lisa. Ποτέ δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ήσουν στην τάξη μου," είπε και σχεδίασε μια νεκροκεφαλή πάνω στο θρανίο.
"Επίσης και εγώ."
"Είναι η Holly η αδερφή σου;" ρώτησε. Έγνεψα όπως έπιασε μία τούφα από τα μακριά κόκκινα μαλλιά της και την στριφογύρισε στα δάχτυλα της. "Την είδα τριγύρω με το ραντεβού σου του χορού του Σεπτεμβρίου. Κάνω λάθος;"
"Είναι καλοί φίλοι," είπα με θυμό και κατσούφιασα. "Αλλά δεν είναι το ραντεβού μου, έτσι και αλλιώς."
Ένωσε τα λεπτά χείλη της που ήταν γεμισμένα με κραγιόν. "Τοοοοτε, γιατί είχε πει τις προάλλες ότι είναι και δεν ήθελε να πας με τον Finn;"
Δάγκωσα τα χείλια μου και σκέφτηκα για ένα λεπτό. Και βλακωδώς είπα το πρώτο ψέμα που μου ήρθε στο μυαλό. "Αυτός, uh, του αρέσω."
Η Λίσα γέλασε και ακούμπησε την πλάτη της πίσω στην καρέκλα από τα γέλια. "Δηλαδή," γέλασε, "αχ τι γλυκό."
"Τι;"
"Αλήθεια; Oh, μην με κοιτάζεις έτσι. " τα μάτια της γούρλωσαν. "Ο Θεέ μου, δεν κάνεις πλάκα."
"Είμαι μπερδεμένη," μουρμούρισα και άνοιξα το τετράδιο μου και της έδωσα μια έκφραση που την ρώταγε να μου εξηγήσει γιατί αντιδράει έτσι.
Έπιασε από πίσω τα μακριά μαλλιά της, προς τα πάνω κάνοντας τα ένα κότσο, αποκαλύπτοντας τα σκουλαρίκια στα αυτιά και φρύδια της.
"Πιάσε το ραντεβού σου να σου πει." χαμογέλασε, έπιασε ένα λαστιχάκι και έδεσε τον κότσο. Με το σήκωμα των χεριών της, η μπλούζα της σηκώθηκε ελαφρά πάνω και μερικά τατουάζ φάνηκαν στην μέση της.
"Oh, woah." ξεφούρνισα.
Η Lisa γύρισε να με κοιτάξει και κατέβασε τα χέρια της. Δίστασε και ανοιγόκλεισε τις ψεύτικες βλεφαρίδες της. "Είσαι σίγουρη ότι είσαι η Evelyn Bale; Το κορίτσι με το τατουάζ του άπυρου;"
Σήκωσα το φρύδι μου. "Uh, σχεδόν σίγουρη, ναι βασικά."
Το χαμόγελο της μεγάλωσε ξανά. "Τότε γιατί ήσουν τόσο έκπληκτη για να με δεις με τατουάζ;" πάγωσα όταν επανέλαβα τις λέξεις της στο κεφάλι μου.
"Ησυχάστε, τάξη, Ησυχία." ο καθηγητής φώναξε καθίζοντας στην καρέκλα του αλλά η καρέκλα του πήγε πίσω και αυτός έπεσε κάτω και τα βιβλία του επίσης. "Ah, σκατά--έι, είπα ησυχία. Χριστέ μου."
"Πηγαίνετε στην σελίδα 69 και απαντήστε την ερώτηση που είναι στον πίνακα," ο καθηγητής αναστέναξε και τοποθέτησε το πιγούνι του στην παλάμη του, και μετά ένα μπαλάκι χαρτιού ήρθε στο καραφλό κεφάλι του. "Ει! Τιμωρία! Ναι, εσύ, τώρα, καλύτερα για εσένα να φύγεις!"
"Ποιος είναι αυτός;" ψιθύρισα και άνοιξα το βιβλίο του John Green. Λες και θα έκανα δουλειά τώρα, πεθαίνω της βαρεμάρας.
Ο καθηγητής ξαφνικά γέλασε. "Δεν το νομίζω αγόρι μου, πήγαινε πίσω στην θέση σου--ξέρω ότι όλοι σας θα προτιμούσατε να είστε στην αίθουσα της τιμωρίας από το να είστε στην αίθουσα της χημείας."
"Αυτός είναι ο καθηγητής Bobby." η Lisa στριφογύρισε τα μάτια της.
Ήμουν έτοιμη να την ρωτήσω για πιο λόγο άρχισε να μου μιλάει, μου συστήθηκε και όλα αυτά, αλλά μετά αυτή ξαφνικά έκλεισε τα βιβλία της και γύρισε προς εμένα. "Τα παρατάω. Πες στον Tyler ότι η Melissa είπε γεια." Είπε στον καθηγητή ότι 'πήγαινε τουαλέτα' και ο καθηγητής αφελώς την άφησε.
-
Ο Jackson με περίμενε να με πάρει μετά το σχολείο στην καφετέρια. Η Holly δεν ήταν τριγύρω, που με έκανε να σκέφτομαι ότι είτε ήταν με τον Harry ξανά ή είτε απλά άργησε, αλλά αντιθέτως ήταν εκεί ο φίλος του Finn, ο Ed.
Σταμάτησα όταν μπορούσα να τον δω καθαρά, και χαμογέλασε. Υπήρχε κάτι σε αυτό το αγόρι που με έκανε να έχω ένα κακό προαίσθημα. Έπρεπε να ξέρω. Άφησα αυτό το θέμα διστακτικά για τώρα και προχώρησα μπροστά.
"Evelyn." ο Jackson σηκώθηκε από το τραπέζι, πλησίασε και έβαλε τα χέρια του στις τσέπες του. "Που είναι η Holly;"
"Νόμιζα ότι θα ήταν εδώ," είπα, και σκεφτόμουν ξανά και ξανά μήπως του έλεγα ότι πιθανά ο φίλος του πήγε την αδερφή μας στο σπίτι ή στο δικό του. Γαμώτο, για πιο ηλίθιο λόγο είναι τόσο θυμωμένη; Ήθελα να πάω σπίτι τώρα και με εμποδίζει να το κάνω επειδή έφυγε χωρίς να πει τίποτα.
"Uh, περίμενε μισό λεπτό." ο Jackson έβγαλε το κινητό του από την τσέπη του, το έβαλε στο αυτί του και μίλησε: "Γεια, εγώ είμαι. Που είσαι; Τι; Περίμενε." και έφυγε.
Τι στο καλό;
"Γεια, ξανά," ο Ed χαμογέλασε.
"Γεια." χαμογέλασα πίσω.
Κοίταζε τριγύρω γρήγορα. "Έχεις δει μια κοκκινομάλλα κάπου εδώ; Είναι περίπου τόσο ψηλή;"
Σταμάτησα. "Την Λίσα;" Την είδα που περπατούσε προς τις πόρτες με τα τακούνια της να κάνουν 'κλικ' στο πάτωμα σε κάθε βήμα και τα μαλλιά της να ανεβοκατεβαίνουν ελαφρά στην πλάτη της. Γιατί ήταν στο σχολείο αφού έκανε κοπάνα; "Είναι ακριβώς εκεί."
"Ναι η Lisa." ο Ed έγνεψε με μία λάμψη στα μάτια του. Του χαμογέλασε πίσω λίγο ύποπτα.
"Γεια σου Edward. Θα κάνουμε αυτή την συζήτηση σήμερα ή τι;" όταν σήκωσε τους ώμους του, είπε συγνώμη και τον πήρε μακριά από την καφετέρια και σταθήκανε στον διάδρομο. Δεν μπορούσα να ακούσω ή να καταλάβω τίποτα από ότι λέγανε.
"Η Holly θα πάει σπίτι με έναν φίλο της." ο Jackson επέστρεψε και έβαλε το κινητό του στην τσάντα του. "Ας πάμε πριν η μαμά γίνει παρανοϊκή ξανά." Τι εγωιστικό κορίτσι.
Τύλιξε τα χέρια του πάνω στους ώμους μου και περπατήσαμε προς την έξοδο. Γύρισα από την άλλη και κοίταξα 2-3 μαθητές να με κοιτάζουν με ανέκφραστα πρόσωπα, ακίνητοι.
Ήταν έφτασα σπίτι, εντελώς περίεργα βρήκα μία σημείωση στην τσέπη του παντελονιού μου. Μια απλά λευκή κόλλα με λέξεις γραμμένες με πρόχειρα γράμματα που έλεγε:
'Θα καταστραφείς, Styles.'
-:-:-:-
Ο Ed παίζεται από τον Dylan O' Brien <333
Τι λέτε για την Lisa και τον Ed;
-Alice