I am nuts for real, but I'm okay with that?
Eminem, The Monster
-:-:-:-
(το προηγούμενο τέλειωσε με το κλειδάκι αν θυμάστε...-Β.)
Evelyn's P.O.V
Ξέρει που ζω! Καλά το ήξερα ήδη ότι...Ωχ όχι το ξέχασα!
Σκατά. Το υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω;
Περπατούσε μπρος και πίσω τριγύρω στο σπίτι με τα χέρια μου μανιωδώς μέσα στα μαλλιά μου. Αυτό δεν μπορεί να μου συμβαίνει, ή ίσως μπορεί. Αν βλάψει κάποιον που αγαπώ; Αυτό το κάθαρμα θα έκανε τα πάντα για να ξανασυναντηθούμε.
Μικρή σκατούλα Harry...
"Evelyn;" η μαμά μου φώναξε από πάνω, κάνοντας με να τρομάξω λίγο. Πέταξα το κουτί από πίσω μου όταν ακριβώς είδα την μαμά μου να εμφανίζεται κατεβαίνοντας την σκάλα με ένα ωραίο φόρεμα πάνω της. "Αγάπη μου ποιος ήταν στην πόρτα;" με ρώτησε και η η φωνή μου μετά έτρεμε. "Ήρθε ένα πακέτο για εμένα." Δεν θα ήθελα να της λέω ψέματα για τα πάντα.
"Υπέροχα!" η μητέρα μου χτύπησε τα χέρια της ένα παλαμάκι. "Τι είναι;"
Άνοιξα το στόμα μου, αλλά τίποτα δεν βγήκε. Καθάρισα τον λαιμό μου και σήκωσα τους ώμους μου. "Oh, ξέρεις, μόνο απλά...σχολικά βιβλία."
Το χαμόγελο της μητέρας μου εξαφανίστηκε. "Ζητήσαμε να μας φέρουν βιβλία; Πότε;"
"Εγώ...εγώ μαμά, τα παράγγειλα πριν λίγο καιρό. Δεν είναι κάτι το σημαντικό. Το υπόσχομαι." είπα και έριξα μια ματιά στην πόρτα.
"Oh." ψιθύρισε απαλά. "Εντάξει, τότε. Λοιπόν η αδερφή σου και ο αδερφό σου δεν θα έρθεις πριν τις 2. Θα πάω στο σούπερ μάρκετ και θέλω να έρθεις μαζί μου." Αχ σε παρακαλώ τώρα μαμά...
"Ήλπιζα οτι θα μπορούσα να καλύψω μια σχολική εργασία. Έχω μείνει πίσω." είπα ψέματα. Παρά το γεγονός οτι είχα καλούς βαθμούς, δεν με νοιάζει γιατί δεν θέλω να σπουδάσω.
Η μητέρα μου έγλυψε τα χείλια της και κατσούφιασε. "Αλλά ο πατέρας δεν θα έχει γυρίσει σπίτι πριν τα μεσάνυχτα. Λυπάμαι για αυτό Evelyn, αλλά η αλήθεια είναι οτι δεν θέλω να φύγεις απο το σπίτι ή να μείνεις μόνη. Είναι πολύ νωρίς."
Αναστέναξα. "Το ξέρω μαμά, αλλά θα μπορούσα να καλέσω ένα φίλο εδώ ή κάτι."
"Evelyn, σταμάτα." η μητέρα μου είπε αυστηρά. "Δεν θα σε αφήσω σπίτι χωρίς εμένα, οτιδήποτε μπορεί να σου συμβεί!"
"Οι αστυνομικοί μας προσέχουν μαμά αυτήν την στιγμή." έδειξα τις κάμερες που έβαλαν έξω από το σπίτι μας. Ναι κάμερες οτι ακούσατε, είτε αυτές είτε να μέναμε στο Beacon Meadows. Ευτυχώς δεν έμεινα άλλο εκεί πέρα.
Η μητέρα μου ήταν σιωπηλή για ένα λεπτό. "Καλά εντάξει." αναστέναξε. "Υποθέτω την Amelia δεν θα την πείραζε να ξανα έρθει να σε φροντίσει."
Διαμαρτυρήθηκα, αλλά η μητέρα μου συνέχισε. "Η θεία σου θα φροντίσει αν μην πάς σε άλλο μέρος πάλι."
-
Η θεία Amelia ήταν εδώ μια ολόκληρη ώρα και η μητέρα μου δεν είχε επιστρέψει. Της είπα οτι απλά ήθελα να πάω στην αυλή ένα λεπτό και άρχισε να μου ουρλιάζει οτι κάτι μπορεί να μου συμβεί.
Όταν δεν με παρακολουθούσαν, έβαλα τα σανδάλια μου και έτρεξα στο μπαλκόνι μου. Άνοιξα την γυάλινη πόρτα και πήγα προς το μπαλκόνι, το έντονο φως του ήλιου να αντανακλάτε στις μεταλλικές άκρες της πόρτας. Τότε τράβηξα το περιλαίμιο-κλειδί που μου έδωσε ο Harry από τον λαιμό μου.
Κάθισα στην αιώρα και κοίταξα το κλειδί, προσπαθώντας να θυμηθώ που το χρειαζόμουν. Ήταν όμως σαν να είχε καθαριστεί περισσότερο. Ήταν σχεδόν σίγουρα του Harry.
Είναι του Harry, ηλίθια. Μια φωνή πετάχτηκε πάλι μέσα μου. Αλλά μήπως ήταν ένα αντίγραφο αυτού του κλειδιού; Πέρα από το οτι ήταν καθαρότερο ήταν επίσης και λίγο μεγαλύτερο από ότι το θυμάμαι. Μήπως ήταν πιο καινούργια έκδοση αυτού του κλειδιού; Γιατί να το δώσει σε εμένα; Προσπαθούσα να σκεφτώ λογικές απαντήσεις αλλά μια φωνή με ενόχλησε δεξιά μου.
"Evelyn;" η Amelia με καλούσε από την αυλή . Έσφιξα το κλειδί στο χέρι μου και πέρασα δίπλα από το μπαλκόνι της Holly, Κοίταξα κάτω από είδα την Amelia να με κοιτάζει. "Oh, εκεί είσαι!"
"Τι συμβαίνει θεία;" την ρώτησα αλλά χαμογέλασε.
"Όχι, όχι ήρθα στην αυλή για λίγο καθαρό αέρα αλλά σε είδα στην αιώρα πάνω..."
"Oh, ναι. " Κοίταξα το χέρι μου που ήταν το κλειδί. "Είμαι απλά κουρασμένη. Χρειάζομαι έναν υπνάκο." ήταν κάπως αλήθεια. Έτσι και αλλιώς, δεν είχα κοιμηθεί αρκετά το προηγούμενο βράδυ όπως όλοι πίστευαν οτι είχα, αλλά όπως και να έχει δεν ήμουν κουρασμένη. Η ιδέαν να ξαπλώσω τώρα στο κρεβάτι μου ήταν δελεαστική, αλλά αν κοιμηθώ τώρα δεν θα μπορέσω να κοιμηθώ το βράδυ.
"Εντάξει αγάπη μου. Πες μου αν χρειαστείς κάτι, θα είμαι εδώ!"η θεία Amelia κάλεσε από κάτω και είδη κάθισε στην κουνιστή καρέκλα απολαμβάνοντας τον ήλιο όπως και εγώ.
"Εντάξει!" της φώναξα και κάθισα πάλι πίσω στην αιώρα. Σοβαρά χρειαζόμουν να ξεκουραστώ, αλλά δεν ήθελα να κλείσω τα μάτια μου για περισσότερα από δύο δευτερόλεπτα. Όχι οτι ο Harry θα εμφανιστεί ξαφνικά εδώ, αλλά δεν μπορούσα να το βοηθήσω. Ήξερε που ζούσα.
Ο γνώριμος ήχος του κουδουνιού ακούστηκε σε όλο το σπίτι και η θεία μου ζήτησε αν μπορούσα να ανοίξω εγώ επειδή ήταν καθισμένη. (τι ειρωνεία-Alice)
Έτρεξα τις σκάλες ασταθώς, κρατώντας τα κάγκελα για ισορροπία. Το κουδούνι χτύπησε πάλι, και κοίταξα την οθόνη που δείχνει η κάμερα στην πόρτα. Ήταν κατάμαυρη και σιωπηλή.
Κοίταξα ξανά την οθόνη όπως το κουδούνι χτύπησε τρίτη φορά. Γιατί η κάμερα δεν δείχνει τίποτα; Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει γρηγορότερα αλλά το σώμα μου ήταν σαν βράχος. Δεν ήξερα τι να κάνω. Ίσως ο ποιος και να είναι κάλυψε την κάμερα; Μα δεν μπορούσε! Ήταν κρυμμένη!
Ηρέμησε, Evelyn! Γίνεσαι παρανοϊκή. Ίσως η κάμερα απλώς δεν λειτουργεί.
Δάγκωσα τα χείλια μου και άγγιξα τα χέρια μου πάνω στο πόμολο, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.
Άφησα μια εκπνοή, έσφιξα το σαγόνι μου και τεντώθηκα. Η παλάμη μου φάνηκε να μην θέλει αλλά έσφιξα την γροθιά μου και γύρισα το πόμολο με δύναμη.
Ένα χαμόγελο σε όλο το πρόσωπο και τα χέρια πίσω από την πλάτη. Έκλεισα το στόμα μου και είδα τον Zayn να στέκεται στην πόρτα.
Κλείσε την πόρτα! Έκανα ένα βήμα πίσω και έσπρωξα το χέρι προσπαθώντας να κλείσω την πόρτα πριν ο Zayn βάλει το χέρι του, εμποδίζοντας με από το να την κλείσω. Πήρα μια γρήγορη ανάσα όπως την ξαναείδα μπροστά μου. "Oh δεν θα δοκίμαζα κάτι άλλο, αν ήμουν στην θέση σου, γλυκιά μου." Χαμογέλασε και έσπρωξε την πόρτα ανοίγοντας την εντελώς.
"Z-Zayn;" μουρμούρισα σε κατάσταση σοκ. Ήθελα να ουρλιάξω για βοήθεια, αλλά κανείς δεν ήταν εδώ κοντά. Δεν ήθελα να βλάψει την Amelia, ή οποιονδήποτε άλλον. Αλλά όπως και να έχει αν ο Zayn έστω δοκιμάσει κάτι, ορκίζομαι, θα πάω στην κουζίνα να φέρω ένα μαχαίρι.
"Λοιπόν, χαίρομαι που σε βλέπω ξανά." η Zayn γέλασε και περπάτησε προς τα μπρος. Τραβήχτηκα πίσω, ο΄ταν νόμιζα οτι θα δοκίμαζε κάτι, αλλά αυτός ήρθε μέσα και συνοδεύτηκε στο δωμάτιο, και κάθισε εντελώς χαλαρά στον καναπέ.
Προσπάθησα να κρατήσω μακριά τα δάκρυα. "Τ-τι θέλεις; Γιατί είσαι εδώ;"
"Oh απλά σκέφτηκα οτι θα μου άρεσε πολύ να σε επισκεφτώ, μωρό μου."
"Σταμάτα πια!" πήγα πιο κοντά του. "Τι είναι αυτό που πραγματικά θέλεις;"
Δάγκωσε τα χείλια του, αποκαλύπτοντας τα τέλεια λευκά δόντια του. "Δεν είναι οτι εγώ ήθελα. Θέλω να πω, του Harry του έλειψες πολύ και ήθελε να σε δει."
Δεν ήξερα τι να πω; Θέλει να με απαγάγουν απλά εδώ πέρα χωρίς κανείς να πάθει τίποτα; Φυσικά, ήταν καλύτερη ιδέα από το να έρθουν στην μέση την νύχτας και να σκοτώσουν όποιον βρουν μπροστά τους.
"Φυσικά,αυτό είναι ακόμη μια απλή επιλογή. Είναι λίγο κουρασμένος τώρα, έτσι και αλλιώς."
"Τι εννοείς;" ρώτησα και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο μου.
Ο Zayn σταύρωσε τα χέρια του στον καναπέ, βλέποντας με περίεργα όπως στεκόμουν μπροστά του με προσοχή. "Καλά αυτός βέβαια ζει και μπροστά σας."
Το στομάχι μου δέθηκε κόμπο. Ο Harry...ζει...
"Μπροστά μου;" φώναξα και έκλεισα τα μάτια μου για ένα δευτερόλεπτο αφήνοντας και άλλα δάκρυα να ξεφύγουν. Ο Θεέ μου σε παρακαλώ, όχι. Zayn σε παρακαλώ να αστειεύεσαι. Evelyn σε παρακαλώ να ονειρεύεσαι. Πρέπει να είναι ένας εφιάλτης. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια! Πρέπει να έχω τρελαθεί!
Ο Zayn αναστέναξε και σηκώθηκε, στέκοντας ακριβώς μπροστά μου, κάνοντας με να χάσω το μυαλό μου για λίγο. Τα δάχτυλα του άγγιξαν τα μάγουλα μου και σκούπισαν τα δάκρυα μου δίνοντας μου ένα σαρκαστικό βλέμμα θλίψης. "Μην κλαις, γλυκιά μου. Θα σου πάρει μόνο λιγάκι." με μελέτησε βαθιά. "Εκτός αυτού, δεν ήθελα να σε σέρνω σε όλο τον δρόμο." Ήταν ακριβώς στο απέναντι σπίτι του δρόμου που είχα δει το φως ανοιχτό προηγουμένως. Σκατά.
Τον έσπρωξα, ώστε να πάει λίγο προς τα πίσω και έπεσε πίσω στον καναπέ. Τον αγριοκοίταξέ και έσφιξα τις γροθιές μου. "Εγώ δεν πάω πουθενά!" του φώναξα και απομακρύνθηκα κρατώντας το βλέμμα μου πάνω του.
"Μα σε χρειάζεται." διαμαρτυρήθηκε. "Και... το κλειδί στο χέρι σου."
Τα μάτια μου κοίταξαν το κλειδί που κρατούσα και ο Zayn κοίταζε εμένα και το κλειδί έντονα και το έκρυψα πίσω μου. "Γιατί το έδωσε σε εμένα;" ο Zayn σήκωσε τους ώμους του και γούρλωσε τα μάτια του.
"Δεν ξέρω." γκρίνιαξε παραπονιάρικα. "Για να είναι μυστηριώδες; Για να σε τρομάξει; Ήταν ιδέα του Niall."
Αναστέναξα κοιτάζοντας τον Zayn καθώς σηκώθηκε γρήγορα και χαμογέλασε, σηκώνοντας τα φρύδια του και περπάτησε προς το μέρος μου. Γύρισα την πλάτη μου και την ξαναγύρισα ακριβώς όταν άρπαξε τον ώμο μου.
"Όχι--!" ούρλιαξα πριν βάλει το χέρι του στο στόμα μου κλείνοντας το. Ο Zayn με τράβηξε πίσω και έπιασε το χέρι μου, και από την στιγμή που ήταν πίσω μου και το το χέρι του μπροστά μου, με τραβούσε πάνω του. Το άλλο του χέρι ήταν πάνω στο στόμα μου, όταν με έσυρε στην κυριολεξία έξω. Ο Zayn ήταν πιο ισχυρός και σήκωσε τα πόδια μου που αντιστέκονταν, καταφέρνοντας σε όλο το δρόμο για το απέναντι σπίτι μπροστά μου.
Είχα κλείσει τα μάτια μου σφιχτά και έτσι δεν μπορούσα να δω τίποτα από το σπίτι ή την αυλή 'του Harry'. "Oh είσαι μια κούκλα, έτσι δεν είναι;" ο Zayn ψιθύρισε στο αυτί μου και άφησε το χέρι του από το στόμα μου. Εγώ μούγκρισα και ρουθούνισα όπως με έπιασε και με τα δύο του χέρια και έτρεξε προς την είσοδο του σπιτιού, υπόθεσα.
"Zayn σε παρακαλώ σταμάτα!" ούρλιαξα κρατώντας το πουκάμισο του στην γροθιά μου επειδή φοβόμουν μην πέσω και χτυπήσω πάλι. "Zayn σε παρακαλώ, παρακαλώ!"
"Oh, είναι ώρα γλυκιά μου."
-:-:-:-
Γειααα σας! Ορίστε το κεφάλαιο 37!
Δεν ξέρω αν το προσέξατε...αλλά ολοκλήρωσα το 36! ;)
Θέλω να πω οτι επειδή θα λείπω, δεν θα έχω χρόνο να σας ανεβάσω. :(
Θα πάω στην Κατερίνη, στην Λάρισα και στις Σέρρες! Ανοιπομονωωω! Βαρέθηκα εδώ στην Κρήτη...άντε πάω και λίγο πάνω..! Χαχα!
Τέλος πάντων θα σας ανεβάσω σε 2 εβδομάδες όταν γυρίσω διότι είναι ταξίδι...ακόμη και αν βρω μια στιγμή ίντερνετ δεν θα μεταφράζω ισπανικά cariño μου ('γλυκιές μου' στα ισπανικά! Το έμαθα γιατί ο Zayn το είπε 3 φορές σε αυτό το κεφάλαιο..χεχε!)
Σας αγαπώ υπερβολικά πολύ! Δεν μπορείτε να φανταστείτε!
Νόμιζα οτι μετά που η Alice έσβησε την ιστορία δεν πρόκειται να ξαναδιαβάσετε! Αλλά αντιθέτως με υποστηρίξατε περισσότερο από ποτέ και κάνατε την ιστορία μου 25 στο fanfition! Μα είναι αυτά τα πράγματα δυνατά;;; Είμαι τόσο τόσο χαρούμενη!
Υπόσχομαι με το που γυρίσω να μεταφράσω και να σας ανεβάσω αμέσως! Η μετάφραση ξαναλέω θα συνεχιστεί απολύτως φυσιολογικά! Θα πάρετε όλα τα κεφάλαια! Μέχρι το τέλος! Κάποια στιγμή τουλάχιστον... :P
-Βαρβάρα