Αυτό το κεφάλαιο είναι πολύ βαρετό για εμένα, και συγνώμη. Αρχίζω και ξαναέχω writer's block.
-Alice
-:-:-:-
"Κ-καλημέρα υπολοχαγέ Keller" έγνεψα άκαμπτα, αγνοώντας το αγριοκοίταγμα της και κρατούσα το κεφάλι μου ίσια μπροστά. Πρέπει να συμπεριφέρομαι φυσιολογικά. Μην είσαι ύποπτη. Μπορεί να μην είμαι η καλύτερη ψεύτρα, μπορούσα να κρύψω τις εκφράσεις μου, αλλά η ανησυχία που είχα τώρα ήταν υπερβολική και νομίζω οτι θα πω κάτι που θα το μετανιώσω μετά.
"Κυρία Smale." είπε αναιδές. "Μπορώ να σου μιλήσω; Μόνη;"
Η ερώτηση της ήταν πιο πολύ σαν δήλωση. Η νοσοκόμα από πίσω της ξαφνικά γύρισε από πίσω όταν συνειδητοποίησε οτι έπρεπε να φύγει. Νόμιζε οτι δεν την κοίταζα αλλά την έπιασα να δαγκώνει τα χείλη της με αηδία. Λοιπόν; Ποιος θα την κατηγορούσε ; Νόμιζε οτι ο 'Henry' μάλλον θα είναι κακά νέα και εγώ ήμουν η σύντροφος του. Αλλά ήταν ακόμη αγενές.
"Είμαι σίγουρη οτι έχεις δει τα παράνομα τατουάζ στον κύριο Henry."
Γαμώτο. Γαμώτο. Μην πεθάνεις. Μην πεθάνεις.
"Τατουάζ;"
"Ναι. Είναι παραπάνω από αρκετά πάνω--"
"Oh!" είπα, νιώθοντας αδρεναλίνη να έρχεται μέσα μου. "Ohhh τα έκανε τα τατουάζ;"
Η αστυνομικός δεν φάνηκε να πείσθηκε, αλλά ύψωσε το φρύδι της.
Χαζογέλασα νευρικά. "Ο Henry μου είπε οτι έκανε προσωρινά τατουάζ--δεν ήξερα οτι σοβαρολογούσε μέχρι που τα είδα από μόνη μου." χαμογέλασα. "Δεν είναι τίποτα."
Η υπολοχαγός στένεψε τα σκοτεινά μάτια της. "Δεν έχω όρεξη για ψέματα, κυρία Smale."
"Ναι, τότε, είναι καλό πράγμα που δεν λέω ψέματα. " χαμογέλασα, αλλά ένιωσα κάτι σαν να με πνίγει στον λαιμό μου και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά μέσα μου. "Υπολοχαγέ Keller, δεν είμαστε τίποτα άλλο από δύο απλούς ανθρώπους που μένουν στο κέντρο της πόλης. Υπόσχομαι, είμαστε άκακοι." κράτησα τα χέρια μου πάνω στην αθωότητα με ένα χαμόγελο, για να νομίζει οτι δεν είμαι και τόσο σοβαρή σε αυτήν την συζήτηση, ή αλλιώς οπωσδήποτε θα καταλάβει κάτι.
Τα λεπτά χείλια της σφίχτηκαν. "Έχεις ταυτότητα;" με ρώτησε με σταθερό τόνο.
Δάγκωσα από μέσα το μάγουλο μου όπως όλος ο εσωτερικός εαυτός μου γέμισε με φόβο, και κοίταξα πάνω μου. Δεν υπήρχε νόημα να ψάξω μέσα στις τσέπες μου για να βρω ταυτότητα επειδή ήμουν ακόμη σε αυτό το άβολο φόρεμα χωρίς παπούτσια. "Oh, γαμώτο. Δεν το έφερα στο φεστιβάλ." είπα μισό ψέμα.
"Χμ." μουρμούρισε σιγανά, ενώνοντας τα χείλη της ενώ σταύρωσε τα χέρια της. "Λοιπόν, έλεγξα την ταυτότητα του Henry και έμοιαζε μια χαρά."
Όχι, όχι ακριβώς. Ήταν εντελώς ψεύτικη.
"Προσπαθούμε να λύσουμε αυτό το πρόβλημα, για αυτό σε συμβουλεύω να προσέχεις. Μπορείς να φύγεις σε μερικές ώρες μετά που θα βάλω τον Henry να απαντήσει στις ερωτήσεις μου." είπε.
Σχεδόν ξεφύσιξα στην ανακούφιση. Θα φύγουμε από εδώ. Χωρίς σχεδόν καθόλου μπελάδες.
"Περίμενε." είπα, τα φρύδια μου σηκωμένα. "Ο Henry είναι ξύπνιος;"
Έγνεψε.
"Μπορείς να τον δεις σε λίγες ώρες. Όπως και να έχει, σε συμβουλεύω να παραμείνεις εδώ μέχρι ο φίλος σου να είναι ευσταθής να φύγει. " είπε, τα χαρακτηριστικά της μαλακώνουν--με την εξαίρεση των κρύων ματιών της--απλά λίγο.
"Που είναι...πόση ώρα;" κατσούφιασα.
Δεν μπορούμε να μείνουμε εδώ. Οι άνθρωποι θα σκεφτούν οτι κάτι συμβαίνει μαζί μας. Και μετά από όλες τις ερωτήσεις που θα ρωτήσουν τον Henry--ugh Harry, εννοώ,-- θα αρχίσουν να βρίσκουν αυτά τα πράγματα ύποπτα. Μπορεί από λεπτό σε λεπτό να καταλάβουν οτι η ταυτότητα του Harry είναι ψεύτικη ή κάτι. Ή τα τατουάζ. Η να καταλάβουν οτι εγώ αγνοούμαι. Ίσως τα ανακατέματα μαλλιά μου και τα κουρασμένα μάτια μου το καλύψουν όμως.
"Σε λίγες ώρες." άλλο ένα πράγμα για να είμαι ανακουφισμένη.
Η υπολοχαγός μου έγνεψε και ρώτησε μερικές ερωτήσεις ακόμη πριν φύγει από το δωμάτιο . Αλλά φαίνεται αβέβαιη για κάτι, δεν ξέρω γιατί...;
-
Βρήκα το γιατί μερικές ώρες μετά. "Κυρία Smale."
"Kalel." διόρθωσα την ξανθιά νοσοκόμα με λίγο αταξία.
"Kalel." επανέλαβε. "Ο Henry έχασε πολύ αίμα--"
Αυτό ήταν αρκετό για να με κάνει να πηδήξω από την θέση μου. "Τι; Δεν υπάρχει που μπορούμε να κάνουμε;"
"Ανέφερες οτι ο Henry είναι ο σύντροφος σου, σωστά;" η νοσοκόμα είπε τρεμουλιαστάν με μια πάρα πολύ γυναικεία φωνή, σαν να φοβόταν οτι θα την χτυπήσω--ρωτώντας περισσότερες πληροφορίες. Έγνεψα περίεργα όπως συνέχισε με μια βλοσυρή όψη: "Όπως έχεις δει, ελέγξαμε το επίπεδο αίματος σου και την υγεία σου χθες το βράδυ, και ο μόνος τρόπος για τον Henry να επιζήσει είναι αν δωρίσεις από το αίμα σου. Αν θες, φυσικά."
Wow, μια εσωτερική φωνή μου είπε, αναβίωσες ένα γαμημένο εγκληματία και τώρα θέλεις να ζήσει;
Έδιωξα αυτές τις σκέψεις μακριά. Δεν με νοιάζει τι σκέφτονται οι γονείς μου--δεν λέω οτι τους αντιπαθώ ή κάτι τέτοιο--είναι επειδή δεν ξέρουν πως είναι στα αλήθεια ο Harry. Ή τι έχει περάσει.
"Ναι."
-
Ήμουν σε ένα άλλο κενό δωμάτιο, άσπρα εργαλεία άστραφταν ενώ ήταν πάνω σε τραπεζάκια και δίσκους. Πήραν μια ολόκληρη σακούλα αίματος από εμένα πριν από περίπου μια ώρα. Ποτέ δεν περίμενα οτι θα ήμουν σε νοσοκομείο για τόση ώρα, αλλά hey, αν είναι να σώσω την ζωή του Harry, τότε θα έκανα οτιδήποτε για αυτό.
Δεν το πιστεύω οτι μόλις το είπες αυτό, θα είχα αγνοήσει αυτήν την ηλίθια σκέψη, αλλά με ανησύχησε πολύ επειδή η φωνή στο κεφάλι μου αντικαταστήθηκε με την φωνή της μητέρας μου.
Κούνησα το κεφάλι μου και έκλεισα τα μάτια μου για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου.
"Kalel." κοίταξα πάνω για να δω την Chloe, την νοσοκόμα, να περιμένει υπομονετικά με μια κούπα νερό στο χέρι της. Και ακόμα και αν σκέφτηκα οτι ήταν εντελώς αηδιαστικό, το δέρμα μου δεν είχε κανένα χρώμα και τα χέρια μου έτρεμαν, για αυτό το ήπια γρήγορα όπως η Chloe τελείωσε, "...για αυτό θα μπορέσει να πάει σπίτι σήμερα."
Σχεδόν την αγκάλιασα από χαρά. Επιτέλους.
-
Δυο γιατροί εμφανίστηκαν μέσα από δυο διπλέ πόρτες με μια φιγούρα από πίσω τους. Κατευθείαν αναγνώρισα τις μακριές μπούκλες και τα κρυστάλλινα πράσινα μάτια όπως η ψιλή φιγούρα του πέρασε μέσα από τις πόρτες. Όταν τα μάτια του συνάντησαν τα δικά μου , έπρεπε να δαγκώσω τα χείλια μου για να σταματήσω τον εαυτό μου από το χαμόγελο.
Τα μάτια του φάνηκαν να γυάλισαν όταν με είδε, και ένα μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του όπως στάθηκε μπροστά μου.
"Γεια." χαμογέλασα άβολα. Πότε βασικά δεν σκέφτηκα τι θα του έλεγα όταν θα τον περίμενα να γίνει καλά. Ήμουν πολύ απασχολημένη να κοιμάμαι επειδή ήμουν πολύ κουρασμένη, και ανήσυχη αν θα κατέληγε ζωντανός-- ή υγιής, τουλάχιστον.
Και τις σκέψεις που οι γονείς σου έχουν για εσένα, μια εσωτερική--με σιγουριά ηλίθια--φωνή πετάχτηκε μέσα στο κεφάλι μου, και ακόμα και αν δεν ήθελα να το παραδεχτώ, ήταν αλήθεια. Αλλά ήρθε στο μυαλό μου μόνο μια ή δυο φορές πριν εξαφανίσω το σκοτεινό κομμάτι και κλειδώνοντας το μακριά.
"Είμαι...uh, χαρούμενη που είσαι καλά." μουρμούρισα, βάζοντας το χέρι μου πάνω στην μπλούζα του. Έδωσαν του Harry σκούρο τζιν και μια κανονική μαύρη μπλούζα.
Με κοίταζε με μια απλή και μονότονη έκφραση, ανοιγοκλείνοντας τα μάτια του όταν μίλησε, και ξαφνικά ένιωσα ανήσυχα. Και αμήχανα. Και άβολα.
Ο Harry τελικά έμοιαζε σαν να ήθελε να καταρρεύσει, όπως πίεσε το τώρα ζεστό σώμα του στο δικό μου και τύλιξε τα χέρια του γύρω μου. Σκλήρυνα στην ξαφνική, γρήγορη κίνηση και διστακτικά τον αγκάλιασα πίσω.
"Ευχαριστώ ξανά." ο Harry φίλησε το μέτωπο μου και ένιωσα την καρδιά μου να φτερουγίζει και τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν. "Δεν θα τα κατάφερνα αν δεν ήσουν εσύ."
"Κύριε Williams." αφήσαμε την αγκαλιά όταν ένα τρίτο άτομο ήρθε. Ένας γιατρός μας μας κοίταξε προσεχτικά, ανήσυχος που μας διέκοψε. "Χρειάζεστε να καλέσω ταξί;"
Ο Harry κούνησε το κεφάλι του. "Όχι, ευχαριστώ."
Τα μάτια του γιατρού γύρισαν σε εμένα και ένα ευγενικό χαμόγελο ήρθε στο πρόσωπο του. "Θα σας πρότεινα η κοπέλα σας να οδηγήσει. Ακόμα χρειάζεστε πολύ ξεκούραση."
Αλλά μια φορά, ευχαριστήσαμε όλους και ο Harry με ακολούθησε έξω. Μια άβολη ξαφνική ησυχία μας περιτριγύρισε όπως πηγαίναμε προς το αμάξι. Ρώτησα τον Harry αν χρειάζεται βοήθεια αλλά σήκωσε τους ώμους του και είπε οτι είναι εντάξει.
Όπως και να έχει, ο Harry έκατσε στην θέση του οδηγού. Κατσούφιασα όταν έβαλε το κεφάλι του πίσω, κλείνοντας τα μάτια του για λίγο πριν βάλει το αμάξι μπροστά. με είδε και ανοιγόκλεισε τα μάτια του. "Θα έρθεις ή όχι;" ρώτησε μια μια βαθιά γλυκιά φωνή όμως.
Κούνησα τα μάτια μου και πήγα προς την άλλη μεριά. "Μπορείς καν να οδηγήσεις;" ρώτησα όσο πιο ευγενικά μπορούσα.
"Δεν είμαι πληγωμένος πια."είπε με αγενές τόνο. "Και δεν έχει σημασία--κάνω οτι θέλω." Δεν είχαν καν τον χρόνο να βάλω την ζώνη μου επειδή ο Harry έφυγε από το πάρκινγκ και πήγε ευθεία, τώρα προς τον κεντρικό δρόμο.
Το σώμα μου μαζεύτηκε στην άλλη μεριά και του φώναξα. "Προσπάθησε να μην πεθάνεις ξανά!" γύρισα από την άλλη και μουρμούρισα ένα 'αλαζονικέ' κάτω από την ανάσα μου.
"Αλαζονικέ;" ο Harry ανέπνευσε και με κοίταξε για ένα δευτερόλεπτο. "Αλαζονικέ; Ναι, περίπου. Μπορείς να κατηγορήσεις τα ναρκωτικά που μου έδωσαν." τον έπιασα να τρέμει λίγο και έσφιξε τα δόντια του. "Όχι τα είδη των ναρκωτικών που θα πάρω, αλλά, εεε...αχ."
Του χαμογέλασα όπως τα μάτια του γύρισαν πίσω στον δρόμο μπροστά του. "Καλωσόρισες."
Ο Harry κούνησε το κεφάλι του, ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπο του. "Ναι, λοιπόν," προσπάθησε να κάνει τον εαυτό του να μοιάζει θυμωμένο και σκληρό και ίσιωσε στην θέση του, "μην...μην πιστέψεις οτι μπορείς να με κανείς να αλλάξω, και να κανείς οτι θέλεις οπ--"
"Σκάσε Harry."
"Ναι κυρία μου."
Δεν με τρομάζει πια, και το ξέρει.
-:-:-:-
Σας το είπα οτι είναι βαρετό. Δεν το αξίζω. Δεν μπορώ να βρω ιδέες να γράψω.
Αλλά...έχω κάτι πολύ...πολύ κακό στο μυαλό μου ;)
Και, όχι, δεν μιλάω για dirty.
ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΊΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΌΜΕΝΟ ΚΕΦΆΛΑΙΟ ΓΙΑΤΊ ΈΧΩ ΚΆΤΙ ΚΑΚΟΟΟ ΣΤΟ ΜΥΑΛΌ ΜΟΥ.
ΥΣ: Τώρα θυμήθηκα: δεν έβαλα την Danielle στην ιστορία γιατί χώρισε με τον Liam πριν λίγο καιρό, αλλά ακόμα την αγαπώ, μην ανησυχείτε, το ορκίζομαι.
-Alice
~~~~~
Την ακούσατε την Alice, ετοιμαστείτε για το επόμενο κεφάλαιο. :)
-Βαρβάρα