O BENİM (+18 TAMAMLANDI)

22. BÖLÜM ♣

Uras ile birçok şey aldığımız alışveriş sonrasında büyük bir bebek giyim mağazası görmemle kendime engel olamayarak oraya ilerledim. Bir süre sonra başka bir kadının karnında büyüyen bebeğim doğacaktı ve ona hiçbir şey almamıştım. Gerçi şimdi de alacak değildim ama gene de bakmak istiyordum.

Mağazadan içeriye girdiğimiz an renk renk zıbın takımları bizi karşılarken dudaklarımdaki buruk tebessüme engel olamadım. Çeşit çeşit ayakkabıların yanına gidip birini elime aldım. Gerçekten çok güzellerdi. Parmaklarım usulca ayakkabının üzerinde gezinirken boğazıma oturan yumrudan kurtulmak için yutkundum. Gözlerim yanmaya başladığında ağlayacağımı anlayıp elimdeki hemen yerine bıraktım ve kafamı kaldırıp derin nefesler aldım. Birkaç saniyenin ardından toparlandığıma kanaat getirip buradan gitmek için hareket etmiştim ki gözüme bir kadın çarptı. Kim olduğunu anladığım an Uras'ın elini tutup arkama döndüm. Onunla burada, bir bebek mağazasında karşılaşmayı hiç istemiyordum. Karnında benim çocuğumu taşırken ve ben de o çocuk için kıyafet bakınırken görünmemeliydim.

"Uras?" diye arkamızdan seslendiğinde gönülsüzce ona döndüm. Ezgi'yi gördüğüm an yüzüm memnuniyetsizce şekillendi.

"Bu ne harika bir tesadüf böyle? Uras seni çok özledim canım," diye devam ettiğinde başımı eğip Uras'a baktım. Boş bakışlarla Ezgi'yi izlemesi komik dururken içimden gelen gülme isteğini zar zor bastırdım.

Uras'ın tepkisizliğiyle Ezgi bozulsa da bana kaçamak bir bakış fırlatıp bozuntuya vermemeye çalıştı. "Peki, konuşma canım. Gel sarılayım sana." Kollarını sarılmak için Uras'a uzattığı an Uras geri çekilip arkama kaçtı.

"Anne gidelim," demesiyle kahkahamı bastırmayı bırakıp Ezgi'ye baktım.

"Uras seni hiç özlememiş galiba," deyip tekrar kahkaha attım. Arkama dönüp Uras'ı kucağıma alırken Ezgi'nin suratının asıldığını fark ettim ve savaşı başlatan kişi o olduğu için laf attım.

"Bir şey mi oldu Ezgiciğim?"

"O sana anne mi diyor?" dediğinde başımı sallayıp onayladım.

Mavi gözleri bende sabitlenirken dikkatle baktı. "Nasıl başardın bunu? Ben onca ay doğru düzgün iki kelime konuşmasını bile sağlayamadım, sen nasıl becerebildin?" derken bunun cevabını gerçekten merak ediyor gibiydi. Ve ben de onun merakını dindirecektim. Gerçeği görmesi lazımdı.

"Ona sevgi verdim, Ezgi. Anlamaya çalışıp sahte teselli sözcükleriyle kandırmadım bazıları gibi," dedim gözlerini delercesine bakarken. "Anladım, gerçekleri gösterdim ve Uras'a bu kadarı yetti."

Diyecek bir şeyi olmadığından gerek bir süreliğine sessiz kaldı ancak dudaklarını araladığında her şeyi zehirleyebilecek gibiydi. Düşünceli ifadesinin yerini alay alırken bir elini karnına koydu. Hareketliliği yüzünden bakışlarım karnına kaydığında içimden rahatlığın çatırdama sesleri yükseldi.

"Ben de bebek için kıyafet bakıyordum. Size rastlamak hoş bir tesadüf oldu."

Dikkatimi karnından ayırmamı istemiyor olacak ki sürekli parmaklarını oynatıyordu. Ve ne yazık ki başarıyordu. Orada varlığını bildiğim çocuğa hamile olan Ezgi'ye bakarken içim gidiyordu, parçalarım kopuyordu. Onu hissettiğini bilmek ve benim bunu yapamamam tarifi zor bir halde acıtıyordu. Karnındaki bebekle olan bağı kıskandırıyordu.

Her anne 9 ay boyunca evladını karnında taşırken ona bağlanırdı. Onunla o zamandan tanışır, ona alışırdı. Gece uykusunda bile karnının rahat edeceği bir pozisyonda uyurdu. Bir korku veya kendini güvensiz hissettiği anda eli ilk olarak karnını bulur, savunma içgüdüsüyle dolup taşardı her bir hücresi. Bebeğini korumak bir annenin en büyük amacıydı. Cinsiyetini öğrendikten sonra ise keyifli zamanlar başlardı. Yalnız kaldığı her an elini karnının üzerine koyup yavaşça okşarken, ona hayallerinden bahsederdi. Erkek ise sünnet düğününden, kız ise yapacakları alışverişleri anlatırdı. Ona deli gibi isim arar, liste hazırlardı. Tekmelerini heyecanla dinlerdi, sevgiyle karşılardı her birini. Birkaç saat kıpırdanmasa panik olur, telefonu elinden ayırmazdı. Tekrar hareket ettiğini yüzündeki eşsiz gülümsemeyle izler, içi rahat ederdi.