KARANLIĞIN DEFNESİ

//BÖLÜM 70//

//Defne'den//

Mutlu bir evlilik...
Gerçek bir aşk...
Mükemmel bir aile...

Bir insan bu dünyadan başka ne ister ki? Sevdiği adam, çocukları yanındaysa artık tamamlanmıştır o kadın. Şimdi bende öyleyim.

Yanımda uyuyan Ömer'e baktım. Fazlasıyla yorgun görünüyordu. Bu küçük yatağa biraz zor da olsa ikimiz de sığmıştık. Elimi yüzünde gezdirdim. Hastane odasındaydık. Sedalar yaklaşık bir saat önce ayrılmışlardı hastaneden. Ben umut Ömer ve minik aralım kalmıştık yalnızca. Saat geç olmasına rağmen benim uykum yoktu. Ömer ısrarlarıma dayanamayıp benimle yatmayı kabul etmişti. Şimdi yanımda huzurlu bir uyku çekiyordu. Bugün o da fazlasıyla yorulmuştu biliyorum. Ama beni hiç yalnız bırakmamıştı. İyi ki hayatımdaydı ve iyi ki benimdi.

Sonra oğluma baktım. Umuduma. İlk göz ağrıma. O doğduğunda yapayalnızdım. Kimsem yoktu, tecrübesizdim. Ama o bana yoldaş oldu, aile oldu, hayat oldu en önemlisi umut oldu. Şimdi bir ailem var. Bana delicisine aşık bir kocam, ondan olan aslanlar gibi iki tane oğlum var.

Minik oğluma baktığımda o da beşiğinde mışıl mışıl uyuyordu. Üzerine örttüğüm beyaz örtüden dolayı sadece yüzünü görebiliyorum. Teni beyazdı benim gibi. Ama saçları simsiyahtı tıpkı Ömer gibi.

Kafamı yeniden Ömer'e çevirdiğimde sarılı olan elini tuttum. Bu benim yüzümden olmuştu. Bunu gördüğümde şok olmuştum başta. Ama benim yaptığımı anlamam çok da uzun sürmemişti. Defalarca kez özür dilesem de Ömer istememişti, sen o acıya katlanırken bu hiç demişti. Yine de elini sardırmıştı. Ama o benim kadar umursamıyordu. Sargıdaki eline bir öpücük kondurup kolunun üstüne uzandım. Kafamı boynuna doğru götürüp kokusunu içime çektim. Harika kokuyordu, beni kendine hayran bırakacak kadar harika.

Gözlerimi kapattığımda onun kokusuyla dalmıştım uykuya.

Sabah uyandığımda Ömer hâlâ yanımdaydı. Doğruldum ve hemen yanımdaki beşikte duran oğluma baktım. Dün onu ilk kez emzirmiştim ve şimdi de yeniden yapacaktım.

Dikkatlice onu beşiğinden aldıktan sonra üzerimdeki geceliğin fermuarını açtım. Oğlumu emzirmeye başladığımda arkamda hissettiğim hareketlilikle gülümsedim, Ömer uyanmıştı.

Kollarını belime sardığında omzumdan defalarca öptü. Ardından Aral'ın başını sevdi.

"Ne kadar şanslı olduğunu bilmiyorsun oğlum. Uzun zamandır ben tadamadım onları!" dediğinde ona bakmıştım.

"Çok arsızsın sen!" dedim sahte bir kızgınlıkla. Alnıma bir öpücük bıraktı ve yanağımı avuçladı.

"Sana dokunmayalı kaç ay oldu bilmiyorum güzelliğim. Artık dayanamıyorum!" Arkamdan bana sarıldığında bende bedenimi onun göğsüne bırakmıştım. Oğlum kucağımda emerken gözlerim unuta kaydı. Koltuğa uzanmış üzerinde Ömerin ceketi vardı ve fazlasıyla rahat görünüyordu.

Derin bir nefes aldım ve gülümsedim. "Baksana umut büyüdü bir oğlumuz daha oldu. Ömer her şey çok güzel!" dediğimde dudaklarını boynuma bastırmıştı.

"Her şey seninle çok güzel meleğim. Sen iyi ki varsın!"

"Sende öyle Ömer. İyi ki hayatımdasın!"

{•}{•}{•}{•}{•}{•}{•}{•}{•}{•}{•}

Defne çantasını da kontrol ettikten sonra beşikte melekler gibi uyuyan oğluna baktı. Çok masum ve harika görünüyordu. Defne puseti hazırladıktan sonra oğlunun beşiğine eğilip onu kucağına aldı.

"Birazdan evimize gideceğiz annem, abin heyecanla gelmeni bekliyor!" Umutu hastane de daha fazla yorulmasın diye eve göndermişlerdi. Kardeşini her gün görmek istemesi bir yana daha şimdiden sahiplendiğinden hep yanında olmak istiyordu. Onu eve göndermeleri bu yüzden çok zor olmuştu. En son kardeşi için evi hazırlaması gerektiğini söylemişti Ömer ve umut heyecanla eve gitmişti.