KARANLIĞIN DEFNESİ

//BÖLÜM 43//

//Defne'den//

"Uyan güzeller güzelim. Hayatımın sonuna kadar seveceğim kadınım kokusuyla ruhumu her daim dirilten sevdiğim."

Kulağıma aşkla fısıldanan bu sözcükler gülümseyerek uykumdan uyanmama neden olmuştu. Sevdiğim adam çoktan uyanmış gözlerinde aşkın en güzel tonuyla bana bakıyordu. Bedenimi tamamen ona döndürdüm ve ellerimi yanaklarına getirdim. Sakallarını koşarken o da mutlulukla ona dokunmamın tadını çıkarıyordu.

"Günaydın aşkım."

"Seni öylesine seviyorum ki kimse...kimse anlamaz bu aşkı. Hayatım senin uğruna feda. Sen benden gitme her daim sana olan aşkım diri kalacak."

"Bu sabah her sabahtan daha bir farklısın."

Bir anda yüzü düştü. Hemen doğruldum ve bana bakmasını sağladım.

"Ömer'im neden astın yüzünü ben kötü bir şey söylemedim ki?"

"Defnem... Ben bazen düşünüyorum. Sana iyi gelmeme rağmen beni kabul ettin sen. Benim yüzümden yaşadığın her şeye rağmen yanımdasın."

"Bu da nereden çıktı?!"

"Senin öylesine güzel öylesine saf ve mükemmel bir kalbin var ki... Ben ne yaparsam yapayım sen beni hiç bırakmadın benden hiç vazgeçmedin."

"Çünkü seni seviyorum çünkü-elini alıp kalbime koydum- buranın atmasının sebebi sensin."

"Ben senin sevgine layık olamamaktan korkuyorum."

"Bunu düşünmen bile hata. Sen benim sevgime yakışan en mükemmel insansın. Ben öylesine mutluyum ki senin gibi birinin kadını olduğum için."

"Defnem ben seni çok seviyorum tüm kalbimle. Ne olursa olsun benden sakın vazgeçme bu kalp yaşamak için sana muhtaç."

"Sevgilim ben hep yanında olacağım. Bu kömür karası saçlarının beyazlamasına şahit olacağım."

Bu söylediğim onu gülümsetmişti. Saçlarıma getirdi ellerini. Parmağına doladı ve kokusunu içine çekti.

"Bu kızıl saçlarının beyaza dönmesini izlemekte çok zevkli olacak."

İkimizde birbirimize gülümserken umut girdi içeri. Yatağın ortasına zıpladı.

"Daha ben büyüyeceğim Ya siz hemen yaşlandırdınız kendinizi!"

"Tabii ki Annecim daha gelinimi göreceğim ben."

"Ya anne ya!" Deyip kafasını eğdi önüne. Utanmıştı anlaşılan.

"Tamam aslanım utanma daha var onlara. Önce okuyacaksın ve bize yakışır bir evlat olacaksın."

"Anne, baba iyi ki varsınız."

"Sende birtanem."

Bir süre sonra herkes yataktan çıkmıştı ben aşağıda kahvaltı hazırlarken umut ile Ömer içeride televizyon seyrediyorlardı.

Masayı hazırladığımda onlar da gelmişti. Bende son birkaç eksiği yerleştiriyordum. Bu sırada başımın dönmesiyle hafif sendeledim. Ömer elimdeki tabağı tuttu ve beni yavaşça sandalyeye oturttu.