KARANLIĞIN DEFNESİ

//BÖLÜM 118//

//Yazar'dan//

Tatil onlar için öylesine eğlenceli geçmişti ki çocukları dönmeye ikna etmek için yine bir tatil sözü vermek zorunda kalmışlardı. Eve döndükleri günün akşamında hep beraber güzel bir akşam yemeği yemiş ardından ailece zaman geçirmişlerdi.

Yatma zamanı geldiğinde Defne Aralı Ömer de Umutu yatırmıştı. Odaya geldiklerinde üstlerindeki fazlalıklardan kurtulup yatağa girmişlerdi. Defne başını Ömer'in göğsüne yerleştirip gözlerini kapattığında Ömer de her zaman yaptığı gibi Defnenin saçlarıyla oynayarak uyutmuştu onu.

Birkaç saat sonra Defne yavaşça açtı gözlerini. Doğrulup dışarıya baktığında hava hala karanlıktı. Elini karnına getirdi. Canı inanılmaz derecede baklava istemişti. Bu isteğine bir anlam veremese de kızı vazgeçecek gibi değildi. Dudaklarını büzüp Ömer'e baktı. Şuan onu kaldırmak istemiyordu. Korumalardan istemek en iyisiydi. Tam kalkmaya yeltenmişti ki beline sarılan kollarla beraber yatağa oturdu yeniden. Arkasını döndüğünde Ömer'in uykulu halde kendine baktığını gördü.

"Nereye güzelim?" Defne alt dudağını ısırdı.

"Şeye." Aşerdiğini söylerse Ömer'in güleceğini biliyordu. Ama söylemezse de tatlı yiyemeyecekti.

"Neye?" diye sordu Ömer aynı ses tonuyla. Defne dudaklarını yaladı bu defa. Söylemekten başka çaresi kalmamıştı.

"Baklava..." Ömer kaşlarını kaldırdı.

"Ne?"

"Ömer benim canım baklava istiyor. Hadi kalk bana al!" Yataktan doğrulup Defnenin yüzünü avuçladı.

"Hemen mi?" Gülmemek için kendini sıktığını anladı Defne. Omzuna vurdu.

"Hemen! Gülme ayrıca. Olabilir böyle şeyler. Hadi kalk." deyip onu itmeye başladı. Ömer de başını sallayıp kalktı yataktan. Banyoya girdiğinde Defne de sırtını yatak başlığına dayadı. Ömer banyodan çıkıp üzerini giyindi. Defnenin yanına yaklaşıp onu öptükten sonra telefonunu ve cüzdanını alıp odadan çıktı. Defne de bir süre yatakta uzanıp ardından alt kata indi. Televizyonun karşısına geçtiğinde kendine ilgisini çekecek bir dizi bulmuştu. Çok geçmeden Umut ve Aral girdi salona. Defne onları görünce kaşlarını çattı.

"Annecim neden uyandınız siz?" Aral Defnenin yanına gelip oturdu.

"Anne babam nereye gitti gece gece?" Umutta diğer yanına oturmuştu.

"Evet anne babam nerede?" Defne güldü.

"Ihm, şöyle ki kardeşinizin canı tatlı istedi. Babanızda onu almak için dışarı çıktı." Aral Defnenin karnına baktı şaşkın şaşkın.

"Bu saatte mi?"

Defne başını salladı. "Evet bu saatte." Aral esnedi.

"Yani Almira da, bu saatte yemek mi yenir canım?" dediğinde Defne gülümsedi.

"Sana hamileyken de babanı bu saatlerde çok gönderdim annecim. Yani kardeşin de sana çekmiş."

Umut gülerken Aral kollarını bağladı. "Ya anne!" Onlar böyle gülerken Ömer girdi içeri. Elinde bir kutu tatlıyla beraber. Defne gülümseyerek ona bakarken elindeki kutuyu sehpanın üzerine bıraktı.

"Bu saatte ailecek niye ayaktayız bakalım?" Umutu dizine oturtup başından öptü.

"Senin nereye gittiğini merak etmiştik baba." dedi Umut onu yanağından öperken. Ömer gülümsedi.

"Anneniz rahat bırakmadı ki oğlum." Defne kaşlarını çattı.

"Kızın istedi Ömer! Hem bu senin görevin." Ömer ellerini kaldırdı.