KARANLIĞIN DEFNESİ

//BÖLÜM 10//

//Yazar'dan//

Defne duyduğu şeyle olduğu yerde durdu. Oğlu nereden biliyordu bunu? Ayrıca daha önce babasının nerede olduğunu kim olduğunu bile sormamıştı. Nereden fikir oluşmuştu aklında. Yeniden oğlunun yanına döndü. Yatağa oturdu ve saçlarını okşadı.

"Annem sen nereden biliyorsun?"

"Doyu deyiy mi?"

Defne başını önüne eğdi. Umut defnenin elini tuttu.

"Bu zamana kaday sana babamı soymadım. Hiç meyak etmedin mi neden diye. Anne babamın kötü şeyyey yaptığını öyendim. Beni başta istemediyini hey şeyi. Şimdi söye o adam benim babam deyiy mi?"

"E-evet." Defne Umut'un bunları nereden bildiğini merak ediyordu. Ama sormaya da cesaret edemiyordu. "Oğlum evet başta çok korktum. Ama sen benim karnıma düştüğündan beri bağlanmıştım ben sana. Kıyamazdım ki."

"Biyiyoyum." Sıkı sıkı sarıldı oğluna. Sonra ayağa kalktı ve odadan çıktı. Çıktığı an kendi odasına girdi ve ağlamaya başladı. Onca şeyi nasıl kaldırmıştı minicik kalbi? Nasıl dayanmıştı?

Duşa aldı ve üzerini değiştirdi. Bordo bir şort üzerine bir sıfır kol bir tişört giydi. (Medya da) Merdivenlere yöneldi ve aşağı indi.

İndiğinde Umut da oradaydı. Defne biraz daha yaklaşıp konuştuklarını dinledi.

"Umut ne yapacaksın bakalım sen sütü ekmekle birlikte?"

"Dışayıda biy kedi göydüm ona veyeceyim."

"Yufka yürekli oğlum benim." diyerek mutfağa girdi defne. Oğlunun saçlarına bir öpücük bıraktı. Bu arada hizmetçi kadın da hazırlamıştı Umut'un istediğini. Umut'a verdiğinde Umut annesinin elinden tuttu ve arka bahçeye çıkardı. Evin çoğu yerinde korumalar vardı. Defne Umut ile birlikte ağacın altına oturdu. Umut orada ki kedinin başını okşarken bir yandan da yemeği önüne bıraktı. Kedi yerken Umut da Defne de onu seyrediyordu.

Bu sırada eve Ömer geldi. Arka bahçeye geldiğinde Defneyi ve Umut'u öyle görünce istemsizce gülümsedi. Fakat önünde konuşan iki korumanın sözlerini duyduğunda gülümsemenin yerini öfke aldı.

"Of be hatuna bak!"

"Patron işini biliyor."

"Eğer bu kadından da sıkılırsa biz alalım onu."

"Ben bu kadını altımdan çıkarmam ya. Şuna bak." Ömer'i görmeden konuşmalarına devam eden adamlar kafalarına dayanan silahlarla şok olmuşlardı.

"BENİM KADINIMA LAF ATMAK SİZİN NE HADDİNİZE LAN!"

İki adamı da depoya götürmelerini emrettikten sonra sinirle de defneye yaklaştı. Umut'u umursamadan defneyi kolundan tutup kaldırdı.

"Ömer ne yapıyorsun bırak kolumu."

"KES SESİNİ DEFNE! KES!" Defne korkuyla baktı Ömer'e. Delirmiş gibiydi.

Ömer onu yatak odasına çıkardı. Yatağa fırlattı. Defne Ömer'e bakarken Ömer de odada deli gibi dönüyordu.

"Sana göz koymuşlar. Neler dediler hakkında lan. Ama göstereceğim yarın onlara sana bakmanın ne demek olduğunu. Şimdi sen." Öfkesinden dolayı ona yaklaşırken Defne korkuyla gözlerini kapattı. Yine vuracağını düşünmüştü.

"Ömer yapma!" İç çeke çeke ağlarken beklediği darbenin gelmemesiyle birlikte yavaşça açtı gözlerini. Ömer gözlerini pür dikkat kendisine dikmiş hala yumruğu sıkılı bir şekilde bekliyordu.