KARANLIĞIN DEFNESİ

//BÖLÜM 143//

//Yazar'dan//

Telefonu yavaşça kulağından çekip masanın üstüne koyduğunda donuk bir şekilde tabağına baktı. Ne yapacağını asla bilmiyordu.

Ömer yanında bir şeyler söylemesi için beklerken çocuklar ise elbette söylediklerinden hiçbir şey anlamamışlardı. Defne dudaklarını ısırıp bakışlarını yanında oturan Ömer'e çevirdi. Dedesi gayet ciddi konuşmuştu ve bir an önce gitmezse bizzat kendi gelecekti. Çocukları bu işe bulaştırmak istemediğinden bunu göze alamazdı.

"Benimle iki dakika gelir misin?" diyerek ayağa kalktı. Masada oturan çocuklarına bakıp gülümsedi.

"Annecim siz karnınızı güzelce doyurun. Babanızla hemen konuşup geleceğiz." Üçü de başlarını salladıklarında Defneyle Ömer mutfaktan çıktı. Salona gelince karşı karşıya durdular.

"Defne neler oluyor kimdi arayan?"

Ömer'in elini tuttu. "D-Dedem. Ömer öğrenmiş. Beni görmek istediğini söyledi."

"Ne?!" Defne çaresizce Ömer'e bakarken o ise gözlerini etrafta gezdirdi. Daha dün gece kapatmışlardı konuyu. Şimdi yine neden karşılarına çıkmıştı?

"Ömer gelmem konusunda ısrar ediyor. Ne yapacağız?"

"Gitmek istiyor musun sen?" Defne başını eğdi.

"Bilmiyorum, ben artık hiçbir şey bilmiyorum Ömer. Ama gitmezsem o buraya gelir. Çocuklarla karşılaşsın istemiyorum. Onlar bu işe bulaşmasınlar. Buna izin vermem."

Karısının yüzünü avuçladı. "Bak şöyle yapalım, beraber gidelim verdiği adrese. Sadece konuş. Sonra geri gelelim. Bu saatten sonra hiçbir şey değiştiremez ne de olsa."

Defne başını olumlu anlamda salladı. "Tamam da, çocuklara ne diyeceğiz Ömer? Of neden böyle her şey üst üste geliyor anlamıyorum ben!"

"Sakin ol, onu ben halledeceğim. Sen şimdi yukarı çık hazırlan benim içinde giyecek bir şeyler ayarla. Bende çocuklarla konuşayım."

"Sen nasıl istersen." Defne odaya çıktığında Ömer ise yeniden mutfağa döndü. Çocuklar kahvaltılarını etmiş meyve sularını içiyorlardı.

Ömer Almiranın yanına oturduğunda üçü de ona baktı. "Baba, annemi kim aradı? Neler oluyor?" Bunu soran Umuttu.

"Çocuklar annenizle bir yere gitmemiz gerekiyor. Bugünlük gezme işini iptal edelim ama söz veriyorum telafi edeceğiz. Tamam mı?" Almira dudaklarını büzüp babasına sarıldı.

"Bizi yine yalnız bırakıyorsunuz ama." Ömer onun saçlarından öptü.

"Öyle deme küçüğüm, söz veriyorum geldiğimizde istediğiniz her şeyi yapacağız. Ama şimdi lütfen üzmeyin beni." Ömer umuta baktı. "Kardeşlerin sana emanet. Zaten çok uzun sürmeyecek. Korumalar dışarıda olacaklar, Oğuz abinizde yanınızda kalacak. Anlaştık mı?"

"Merak etme baba. Ben onlara çok iyi bakarım." Ömer kendisine sarılmış kızının küçük yüzünü avuçladı.

"Güzelim, sende abilerini dinle. Geldiğimizde tüm günümü size ayıracağım."

"Tamam babacım, söz veriyorum hiç üzmeyeceğim onları."

"Aferin benim küçüğüme." Onu saçlarından iki oğlunu da alınlarından öpüp mutfaktan çıktı.

Yatak odasına girdiğinde Defne duş almış çoktan giyinmişti bile. "Ömer konuştun mu çocuklarla?"

"Evet güzelim. Biraz üzüldüler ama telafi sözü verdim."