KARANLIĞIN DEFNESİ

//BÖLÜM 13//

//Yazar'dan//

Her şey bir anda gelişmişti. Evet bir kurşun gelmişti ama Umut'a değil. Defne bahçeye baktığında Umut da sesin geldiği yere bakıyordu. Derin bir nefes doldurdu ciğerlerine. Az önce acı içinde akan göz yaşları şimdi yerini mutluluğa bırakmıştı. Kafasını sağ tarafa çevirdiğinde Sinan Ömer'in kolunu tutup çevirmişti. Sinan'a şükrediyordu Defne.

Yıllarca oğlunu tehlikelerden korumaya adamıştı kendini. O bir anneydi. Oğlunun canına can katandı. Şimdi onu babasından koruyamamak ne berbat bir durum olurdu.

Ömer ise anın verdiği sinirle davransa da o silah ateşleyince çıkan o ses onu kendine getirmişti. Kolundaki elin sahibine baktığında birazdan yine Ömer'i azarlayacak bir kişi vardı: Sinan.

Sinan Ömer'in küçücük bir çocuğa yaptığı bu hareketi yakıştıramamıştı. O da öğrenmişti gerçeği. Defneye baktı. Ağlamaktan gözleri kızarmıştı. Sinirle Ömer'i kolundan tutup başka bir odaya getirdi.

"Oğlum ne yapıyorsun sen lan?!"

"Sinan neler oluyor? Bana ne idüğü belirsiz bir çocuğu mu koruyorsun?"

"O ne idüğü belirsiz bir çocuk değil."

"Neymiş o zaman?" Sinan daha fazla dayanamadı.

"O BENİM YEĞENİM SENİN DE ÖZ MÜ ÖZ OĞLUN."

Ömer başta irdeledi duyduklarıyla. Cevap vermek yerine sustu. Kafasında tarttı bu cümleyi. Ne yani Umut onun oğlu muydu? Onun kanından onun canından bir parça mıydı? Sonra az önce yaptıkları geldi aklına. Eğer Sinan gelmeseydi kıyacaktı oğluna.

"N-ne diyorsun Sinan. U-umut benim oğlum mu?"

"Evet öyle. Umut'un babası sensin. Umut bir İplikçi."

"Sen nereden biliyorsun?"

"DNA testi yaptırdım."

"Nasıl?"

***FLASHBACK***

Sinan Ömer'e gittiği gün Defnenin oğluna karşı korumacı yaklaşmasına hayran kalmıştı. Oğlu için Ömer'e kafa tutuyordu. Ömer defneyi odaya çıkardığında orada bulunan hizmetçilerden birinin yanına gitti ve ona iki tane zarf verdi.

"Al bunları birine Ömer'in diğerine Umut'un saçlarından koy. Sakın kimseye belli etme."

"Peki efendim."

Birkaç gün sonra Sinan zarfları alıp hastaneye götürdü. Test sonuçları çıktığında korkuyla da olsa açtı. Sonuç ise güldürdü onu. Umut onun yeğeniydi. Hızla arabasına atladı ve Ömer'in evine yöneldi. Bu haberi ona vermek için sabırsızlanıyordu.

***FLASHBACK SON***

Sinan cebindeki zarfı çıkardı ve Ömer'e uzattı. Zarfı açtığında Sinan'ın dediklerinin doğru olduğunu anladı Ömer. Zarfı avuçlarının arasına aldı ve sıkmaya başladı.Aylarca yıllarca oğlundan uzak kalmıştı. Oğlunu babasız bırakmıştı.

"Benim o-oğlum Sinan benim."

"Evet kardeşim senin oğlun Umut." Ömer'in yüzünde bir tebessüm oluştu. Yeniden Defnenin yanına döndü. Onu görünce tebessüm silindi yüzünden. Eğer defne başta gerçeği söyleseydi Ömer oğlunu öldürmeye çalışmayacaktı. Yine defneyi suçladı. Kendini suçlamak aklının ucundan geçmedi. Defnenin gerçeği neden söylemediği...

Hızla yanına yaklaştı. Önce ayaklarını çözdü sonra da ellerini. Ayağa kaldırdı sertçe duvara yasladı ve boğazını sıkmaya başladı.