Wirujące serca 回転するハート

12. Pierwsza lekcja

Taniec to jedna z najdoskonalszych form komunikacji o nieskończonej inteligencji.

Paulo Coelho

Teraźniejszość

Minako aż promieniała podnieceniem. Prawie unosiła się z radości, nie omieszkując po drodze robić nieudolnych prób figur baletowych. Yaten obserwował jej wyczyny z pobłażliwym uśmiechem.

- Zobaczymy, kto będzie się śmiał ostatni, kiedy zostanie klownem parkietu, potykając się o własne stopy – obwieściła to, robiąc coś na kształt piruetu, omal przy tym się nie przewracając. Niespodziewanie poczuła dłonie Yatena, które bez wahania zrobiły z jej ciałem perfekcyjny obrót, potem ją podniosły i na koniec przechyliły jej ciało tak, że czuła jego oddech na swoich ustach. Serce na chwilę zamarło, jakby czekało na jego kolejny ruch, jakby cały Wszechświat zamarł w oczekiwaniu, ale Yaten ostrożnie sprowadził ją do pionu. Jednak ona wciąż czuła to drżenie ciała, jakby w oczekiwaniu na coś więcej. Jego bliskość podziałała na nią niczym afrodyzjak. Pragnęła, aby nigdy już nie wypuszczał ją z ramion. Teraz bała się mu spojrzeć w twarz, aby nie odczytał zawstydzających ją myśli. Gdyby mu się to udało, chyba ze wstydu zapadłaby się pod ziemię.

- Jak... skąd... ty... - jąkała się z uroczą czerwienią na policzkach. Yaten również nie był obojętny na jej wdzięki. Po prostu tonął w jej spojrzeniu i nie potrafił oderwać oczu od jej ust, które niespodziewanie zapragnął posmakować. Jednak szybko sprowadził się na ziemię, choć było to ciężkie do wykonania. Obraz jej ust wracał wciąż i wracał, jakby go zahipnotyzował. Potrząsnął głową i policzył do trzech, potem do dziesięciu, kiedy doliczył się stu, dopiero poczuł, że może się odezwać. Wcześniej obawiał się, że zdradzi go własny głos.

- Kakyuu strasznie zależało na tych tanecznych bzdetach – powiedział wzruszając nonszalancko ramionami. Minako miała ogromną, naprawdę trudną do opanowania ochotę uduszenia go gołymi rękoma, a potem zacałowania go na śmierć. Strasznie się z niej zrobiła krwiopijca pod wpływem hm akrobacji.

Widok okazałego budynku, który miał kilka sal do nauki tańca, wprawił Minako w pozytywną euforię. Podskakiwała jak mała dziewczynka, zapominając zupełnie, ile ma lat na karku.

Niespodziewanie spojrzała na Yatena podnieconym wzrokiem.

- Proszę.. Proszę... Proszę... - spojrzała na niego takim maślanym wzrokiem, że zaczął się zastanawiać, czego ona u licha od niego chce. – Zrób to jeszcze raz!

- Ale co? – spytał zdumiony.

- Możemy zaskoczyć wszystkich, jeśli wejdziemy tam w niecodzienny sposób. Zakręcisz mną tak jak niedawno. Wszystkim oczy wyjdą na wierzch.

- Nie zrobię tego – odparł po prostu.

- Dlaczego?! – wykrzyknęła zawiedziona Minako.

- Ponieważ nie jestem błaznem i mam swoją godność. – Ani myślał zrobić coś tak bardzo żenującego, ale blondynka straciła swój zapał i zmarkotniała.

- Rozumiem – szepnęła ze spuszczonymi powiekami.

- A niech to... - mruknął i otworzył drzwi, a potem przytulił się do jej pleców, czując jak jej słodki zapach uwodzi jego zmysły, po czym chwycił jej dłoń i okręcił ją ponownie, aby wejść do środka tanecznym krokiem. Recepcjonistka była zachwycona. Z miejsca zdobyli jej serce. Z uśmiechem wprowadzała ich dane do systemu. Dopiero po chwili zorientowali się, że przybyli jako pierwsi, więc teraz zapanowała między nimi niezręczna cisza przerywana jedynie odgłosem tykania zegara.