Tesadüflere kesinlikle inanmıyorum diye giriş yapmalıyım bu yazıya. Kesinlikle hayatın bize gösterdiği bu dürtü tesadüf kadar basit olamaz! Mesela en çok ayrılık zamanı kendini gösterir bu dürtüler.
Hayatının dönüm noktası olan o isim, sadece o onun adıdır senin için. Ondan önce pek duymadığın o isim siz ayrılınca moda isme dönüşür. Hep bir şekilde karşına çıkar mesela.. Benim hayatıma o isme sahip olan tek kişi sensin. Ama geçenlerde çocuklar sokakta adını bağırıyor. Nasıl yani diye sordum kendime. Hayat resmen bana "Sen onu unutamazsın sersem!" dedi.
Hadi bunu geçtim. Özel bir şarkınız vardır, sonra siz ayrılırsınız. Ne hikmetse o şarkı bir yerlerden çıkagelir? Şarkı kanalı açtın, pat! Bu da mı tesadüf, ateistler?
Hele de onun kullandığı klasik laflar vardır. Sonra bir bakmışsın başkaları da kullanmaya başlamış bu lafları.
E ben unutmaya çalışıyorum hayatçım, neden bir yerlerden kıs kıs gülerek beceriksizliğimi yüzüme vuruyorsun? Sakarlık seviyemin beceriksizlik seviyemle aynı olduğunu düşünürsek, bu tesadüf değil olsa olsa hayatın espri dürtüsü olur.
Bir de şunu hiç anlamış değilim sevdiği şeyler bir şekilde dönüp dolaşıp seni bulur. Bir şiirdir mesela karşına çıkar paylaşılan bir yazıda. Kulaklarını tıkayıp na-na-na-na diye söylendiğin zamanlara dönüşür bu. Takmıyorum ki, dinlemedim ki, okumam ki ben, na na na na! Dur bakiyim ne yazıyor dersin sonra, tabi çaktırmadan. Hayat dürtüyor sonuçta, şeytan masum kalır yanında.