Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Aşkla Kal

Boğuk sesler yankılanıyor. İnsanlar bulanık; sanki hepsi eli titreyen insanlar tarafından çekilmiş birer fotoğraf karesi.. Hareketsiz, cansız, boğuk boğuk, düğüm düğüm.. Siyah beyaz bir ekrandayız, renklerimiz çalınmış.
Boğuluyorum, en büyük korkum yaklaşıyor bana. Dalga yaklaşıyor, çekiyor beni içine, hissediyorum.
Haklı olduğumu sandığımda; "iyi değilsin, psikolojin bozuk, çıkma evden, kilitle kapını." dediniz. Artık haklı olmayı bıraktım. Haklı olmanın kime ne faydası var? Anlamayı denemiyoruz, kestirip atmayı seviyoruz, birbirimizi sevmek yerine, yargılarımızı seviyoruz önlü ve arkalı.
Sakin değilsin; agresifsin, dediniz. Panik ataklı her bir saniyemi kenara çekilerek izlediniz. "Yaşamın Ucuna Yolculuk" değildi, ölümün kıyısına yaklaşmaktı her geçen gün, bilemediniz.
Soluksuz sevdim, acılarımı kenara bırakarak sevdim. Neyim var neyim yoksa aktı gitti toprağa, pürüzsüz bir sevgiyle sevdim. İnsanlığa, kıymete, değere... Hayır, siz bunları bilmiyorsunuz.
Tezer Özlü okumakla yanlış yapmıştım. Perdeler açıldı, gerçekler fora! Pembe bir  gözlükle dünyaya aldanmak güzeldi belki, aşka sığındım gerçeklere gözümü yumarak. Sahi, aşk insanlığı kurtarabilir mi? Aşk, tüm kötülükleri ört pas edebilir mi?
Aşık oldum, tüm karartılardan arınmıştı zihnim. Keşke herkes aşkla kalsaydı, kimse kirlenmeseydi. İsterdim insanlar amaç uğruna can verselerdi, araç olmasaydılar. İnsanlar gelip geçiyor, keşke bir oturup kalsaydılar; aşkla kalsaydılar.
Aşkla kal.