Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Özlem

Hayır, ağlamıyorum. Yüreğime sensizlik kaçıyor, eksikliğin kaçıyor, yoksunluğun kaçıyor. Ne ağlamasından bahsediyorsun ki, bunlar senden geriye kalan tek yadigar.

Sesini özlemekle aramak arasında gidip gelen gelgit ilişkisi... Hani bazen elin gider ya telefona, bakarsın öyle boş bir şekilde ezberine kazılı numaraya. O an aramasan da konuşmuş gibi olursun onunla. Özledim seni, dersin. Nerdesin diye fısıldarsın ağlamalarına. Ne kadar acı işte seni özlemek. Sesini özlemek ne kadar zor bilir misin? Bakışlarını geçtim, ruhumu eriten sesinden yoksunum ben. Eskiden bana iyi gelen o ses, şimdi mahşer çığlıklarının arkasında sessizliğe karıştı. Toplasam yüreğimi, ne kadar cesaret edebilirim ki sana gelmeye? Ben artık sensizliğe korkan insan, senin yok olmanla iyice korkak olmuş insan, hangi cesaretle sana gelebilir, ağlamalarının arkasına sığınarak?

Sabahım geceme karıştığı zaman anlıyorum seni ne kadar özlediğimi. Çünkü uyumak artık bir şiir ve senden sonra modası geçti. Çünkü özleyenler uyumazdı saat 4'te. Güneş onlara doğmazdı hiçbir zaman. Çünkü özleyenler hep güneşe yoksun, gökyüzüne eksik kalırdı. Çünkü özlemek senden kalan en panzehirli ilaçtı. Ve her sabahın 6'sında ruhuma akıtmam gerekti.

Korkaklığımı affet bu gece; çünkü affetmezsen beni bu gece. Tüm gecelerim intiharla sonlanacak, her bir ayrı gecede.