Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Umutsuz Ümitler

Acıların başkenti olan ölü ruhlarımıza beş dakikalık bir saygı duruşu.
Anılarımızı kirleten her bir piyadeye bir adet teşekkürler bugün.  Gülümsemeyi sadece fotoğraf çekilirken kullananlara da bir adet alkış.
İnsanlar boş vaadlere adak bağlıyorlar, güzelim ağaçlara. Nereden medet umacağımızı şaşırmış durumdayız. Biliyoruz bir kurtuluş var ama nereden çıkar, nasıl gelir bilemiyoruz.
Sessizliğin her bir ufkunda ayrılıyoruz paramparça. Yok olmak denemez buna, yol olsak kurtuluşa kapı açmıştık çünkü.
Her gün yaşam mücadelesi veren onlarca insan gelip geçiyor bu şehirden. Vapurlar kalkıyor onlar için.. Otomatik ruhlarımız her sıradan güne mezarımıza bir avuç daha toprak atıyor. Hep bir yorgun, hep bir kırık.. Tükenmişliğimiz toprağın yükünden kaynaklanıyor. Ağırlığımız fazla, mesafeler geniş kapsamlı..
Olumsuz süreçlerin ardından nasıl toparlanırım demeden diğer parkurlarda yarışıyoruz. Kimse kimsenin rakibi değil ama kimse kimsenin de umrunda değil. Biz ne zaman kimsesiz düştük bu sahipsiz koridorlarda?
Ve sen sevdiğim, her gün suluyorsun toprağımı eksik olma, her sıradan günde gülümsemenle çiçekler yeşeriyor bu sofrada. Onlar koparıyor, sen yılmadan tekrar ekiyorsun. Onlar solduruyor, sen ilhamını güneşten alırcasına eritiyorsun buzullarımı.