Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Denizsel Kirlilik

İnsan büyüdükçe onunla birlikte büyüyen tek şey yalnızlığı oluyor sanırım. Aklınla hayal edemediğin o şey, avuç avuç yüreğinde büyüyor sanki. Bir yurt odasında 4 farklı karakteri oynuyoruz. Kimse birbirini tanımıyor ve herkes bir başka şehrin kapılarını açıyor bu şehre. Herkes duvar ördüğünü sanıyorken aslında en çok kendilerine yabancılaşıyorlar. Ben duvar örmüyorum kimseye, senden alışkanlığım olmuş sevgisiz insanların içinden bir sevda gemisi kalktığı.. İhtiyacınız olan tek şey deniz aslında. Deniz çıkan her bir yol inşa etmek ruhunuza. Deniz kadar berrak olamıyoruz kimseye. Kendi içimizdeki denizi bile berrak tutamıyoruz. Aslında en büyük çevre kirliliğimiz yüreğimizden kopuyor. Zaten senden yüreğime akıtılan, ne kadar saf kalabilirdi bu denizde? 

Kızıyorsun biliyorum, o şeyin adı aşk olmalıydı. Ama senin aşk diye tabir ettiğin kelimeler beni yıktı, berrak olan denizimi nefrete buladı. Nasıl bir mürekkepse hala bulanıyor tüm denizime..

Sanki denizsiz bir kentten gelmişim de, tüm kıyılarımı sende keşfeder gibiyim. Keşfettikçe kıyılarında yalnızlığımı buluyorum. Sanki elimi attığım yerden yosun değil de yalnızlığım çıkıyor. Seni bulduğumu sanırken kayboluyorum kendi kıyılarımda. Sana geldiğimi sanıyorken başka bir şehrin kapısını aralıyorum. Yol yanlış, izler yanlış, iz bırakanların duvarında ayrı birer yosun.. Peki ya sen, hangi duvarın arasında kayboldun örüp örüp dibe battığın ?