Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Hatra Kadem

Geceler mi gündüzlere eş değer, kafiyeler mi şiirlere uyum sağlar? Noktalar mıdır cümleleri sonlandıran, vurgular mı kestirip atan?
Düşün, düşün, düşün.. Kur kafanda sonsuz eylemlerin bitmeyen kurguları. O kurgular ki kafamda on bin beyin kurdu; yer, kemirir bizi. O kurgular ki kafamda on bin cellad; asmayı beklerdi, her gece beni. Sağ-Sol yapmaktan yaya geçidi oldum uykularımda. Sağa dönsem farklı bir hikaye, sola dönsem bitmeyen peri masalları. Bir var, bir yok. İki ileri, üç geri. 40 yıllık kahve hatırları ve yalan olmuş hatrı kalmış fincan altları. Sevgili hatıralar da tıklatıyor kapıyı. İnanmıyor evde olmadığıma. "Ordasın biliyorum, sen gidemezsin buradan. Gitsen bile geri dönersin, yapamazsın sen, geçmişi düşünmeden duramazsın sen.", diyor. Açıyorum kapıyı. O bir şeyler anlatıyor, bense karalıyorum defterimi. Susmuyor, gözlerime yaş ekliyor, yine de bırakmıyor yakamı. İnsan nasıl kovsun hatıralarını? Hatır-gönül var arada. Hatıralarıma hatrım kalıyor. Böyle mi bitmeliydi, 40 yıl nereye gitti? Çalma artık bu kapıyı git, başımın üstünde yerin var ama bana dair bir ruh kalmadı bu bedende.