Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Dağınık Tüm Benliğim

Sen bilmesen de kötüyüm aslında, kalbim avuçlarında. Farkında olmadan acıtıyorsun canımı ve bana seni üzmek istemezdim diyorsun. Avuçlarına baksana yorulmadın mı ruhumu kanatmaktan? 

Ben her başladığım güne adınla uyanırken, sen bensizlik uykusuna yatmışsın sonsuzluğa kadar. En son buradan gittiğinde çok şey değişir sanmıştım. Sana olan duygularım başta olmak üzere her şey değişir, demiştim. Ama değişen tek şey hissizliğim oldu. His denen o şeyden kalmadı içimde, duygularım bir gece ansızın çalınmış gibi. Sen giderken beni de alıp götürmüşsün. Ben sana gitme derken ruhum bile terketmiş beni. 

Alışmaya çalışıyor insan bir zaman sonra, ya da kendini kandırmaya. Alışıyorum yokluğuna, diyor insan ama kendimi kandırmaya devam ediyorum diyemiyor. Çünkü güçsüzlüğünü kabul ederse insan, eğer onu unutamadığını kabullenirse, kalkamaz artık ayağa. Toplayamaz kendini bir daha ve dağınık kalmaya mahkumdur. 

Ben de sana dağınığım işte. Toplamaya çalıştım kendimi ama hep kandırıyorum içimi. Gurur falan da kalmadı içimde. Nasıl bir 'ben' bıraktıysan içimde, gördüğün gibi beni ben yapan her şeyi de götürmüşsün içimde. Fazlasıyla dağıldım. Toplamaya da mecalim kalmadı. Dağıldığım ne varsa onlarda kayıp ruhunda. Olur da bulursan onları bir gün, avuçlarından süzülsün tüm dağınıklarımda.