Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Adın Kaldı

Biri sordu bugün seni. Ne acı değil mi, adın geçiyor ve ben susmaktan başka bir şey yapamıyorum. Cevaplayamacağım bir soru çıkıyor karşıma ve ben en kolay kaçış yolu olan susmayı seçiyorum. "Hadi ya, tüh, üzüldüm." diyor karşımdaki gülümsüyorum sadece. Sonuçta benim kadar üzülemez kimse. En zoru da için kan ağlarken dışarıya belli edemiyorsun mutsuzluğunu. İçim 'Sen' diye sayıklarken dışarıya mutlu, huzurlu görüntüsü vermek çok saçma geliyor."Takma kafana, geçer." deniyor sonra. "geçecek ama onsuz..." diyemiyor insan. Ayrılığın en zoru da bu olsa gerek. O gidiyor hayatından; ama hala adı geçiyor çevrende. O an sağır olmak istiyorsun. Zaten adın geçtikten sonra saniyeler sözlere karışıyor. Hecenden sonraki hiçbir yüklem ilgimi çekmiyor ne yazık ki.

"İyi değilsin bu aralar" diyorlar. Maalesef gizleyemiyorum artık içimdekileri. Sakarlığımın üstüne sakarlık ekliyorum. Ama yine unutamıyorum seni. Kalbimin kırılmışlığı gibi cam kırıkları batıyor elime. Evet sevdiğim, bugün de içimdesin. Seni soranlara ne dememi istersin?

Adını almayı unutmuşsun, gel de topla bizliğe dair ne varsa içimde.