Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Sevmek Acıtır Bazen

Hiç böylesine ağlamamıştım. Güneşim sonsuzluğa uğurlandı ve geceyi sana adıyorum bugün. Anlayamıyorsun bazı şeyleri. Ben senin ruhunu istedim, senliğini istedim, biraz da gülüşünü istedim. Ama haddim kadar istedim. Çizgimi aşmadan, sınırımı zorlamadan… 

Neden birini sevmek insanın canını yakar ki? Sevmek mutluluk vermez miydi herkese? Neden seni sevdiğim her saniye ruhum kilitleniyor, yüreğim acıyor? Neden midemde kelebekler değil de timsahlar dolaşıyor? Canım neden severken kanıyor? Anlayamıyorum,  çok mu fazla geldin bana; yoksa bu sorular mı karmaşık, inan çözemiyorum.  

Sevmek, bize anlatıldığı gibi değilmiş, bunu öğrendim bugün. Kelebekler de yalan.  Sevmek insanı mutsuzluğa itiyor vesselam. Ya da mutsuzluğun ana kaynağı sensin, seni sevmek yüreğime batıyor.

Gelme artık bana; çünkü sen, her gelişinde ayrı bir deprem yaratıyorsun ruhumda ve ben toparlanamam bu saatten sonra. Yıktın geçtin bize ait ne varsa.