Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Yok?

Eylemlerimin günden güne azaldığı fakat sitemlerimin saniye saniye arttığı zamanlardayım. "Neden?" kelimesini fazlasıyla kuruyorum, sonra bir güzel kuruluyorum kendime. Hayat her saniye değişiyor. Arkadaşlıklar, dostluklar, aile... Her biri ayrı bir değişim içinde. Fakat değişmeyen bir şey var, tek değişmesi gereken olduğu halde; sana dair düşünceler, sana ait sevgiler ve senin için yaşayan bir yürek. Hayat haki yeşilinden elaya çalıyor. Bir ela düşünün, kırmızı duvarlar bile o renge bürünüyor.
İlk kez kendimden özür diledim. İhtiyacım olduğunda aradığım, çağrısız bırakıldığım dostluklara; canım acıya acıya ağladığım şarkılara ve ulaşması zor, kaf dağının tepesinde olan sevgili ela'ya. Değişmek zorundayım, değişmeliyim, değinmemeliyim artık beni yok sayanlara. Özür diledim. Boyadım ne varsa sana dair. Sen beni yok ettin fakat ben sana "yok" diyemedim.
Hepimiz dört duvar içinde pencerenin önünde sigara yakıyoruz. Kimimizin manzarası deniz, kimimizin sesi araba gürültüsü. Fakat kimse kimsenin sigarasına küllük olamıyor. Yok sayıyoruz, gözümüzün gördüğünü yüreğimiz hissetmiyor. Ben sana yok diyemem. Sen yüreğimin var'olma sebebisin.