Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Mevsimlerden Sen

Gözlerin, gülüşün başka şehirde esir kaldı artık. Dönme geri, bakma bana. Çünkü sana her baktığımda yüreğime damlıyorsun. Anlayamazsın, diyorum ya, önce yüreğime yansıman lazım anlaman için. Yüreğime damladın be çocuk. Kalbimin en güzel köşesine damladın. Sızıntı gibi akıyorsun hep, durmadan akıyorsun. Seni düşündükçe kelimeler cümle, cümleler satır, satırlar sayfa oldu. Sayfa sayfa aktın buralara. Tutamıyorum artık. Akışına bıraktım ben seni, en saf yerlerinden. 

Göç eden kuşlar gibiyim artık. Buralara kış geldi ve ben gidiyorum. Böyle olsun istemedim hiç. Yeter ki gözlerinin esir kaldığı şehirden uzak tut beni. Ne yakınında olabiliyorum, ne de uzağa gidebiliyorum. Durduğum yerde sayıyorum. Adımlarım senden kaçarken, yüreğim sana koşuyor. Gitmişliğin yakıyor işte. Soğukluğuna yanıyorum. Üşüyemiyorum bile, sen düşün artık. 

Çok kış'sın bana ve sayende bana her mevsim "sonbahar". Umutlarım döküldü, senin sevda dallarında. 

Sonsuzluğuna kuruttun, bu yemyeşil ağaçları. Şimdi kesip atsan da bir bu dalları, damlasan umutlarıma yine solarsın kuraklığımda.