Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Neden(siz)

İçim çok kalabalık, dışım çok tenhaydı dedi. İnsanların insansızlıkları çok batıyordu demişti. Sanki ben, durağan bir yolda sonsuz ölüm treni ve savrulduğum tüm yollarda önümde bir yolcu gemisi. Gidemiyorum ben, kalamadığım gibi.
Sen anlarsın beni, önümde eksik olmayan bir sigara ve ve'lerden türeyen ömürlü bir gece.
Duruluyorum bazen, susup siniyorum sessizce, neden bilmiyorum ama ruhum eriyor ansızın. Hissediyorum dökülüyor bir yerlerden çürük parçalarım.
Sen anlarsın beni, sinmiş sigaraların kokusu üzerinde tur atıyorum dünyamı.
Sen anlarsın beni ki, ben bile anlayamazken beni.
Sen anlarsın beni, anlamalısın ya da. Çünkü inan içimin kalabalığı çok fazla boğuyor beni ve bana bile burada yer yok. Böyle bir zaman diliminde tükeniyorum ben. Azala azala ve sessizce kaybolarak.
Soruların amaçsızlığa dönüştüğü an gibiyim öylesine, sırf olsun diye.
Sırf sigaram yanmaya devam etsin diye, şarkılarım ruhumu tamamlasın diye vâr oluyorum ben, devam ediyorum gündüzüme. Yoksa bakma bana, benim her anım karanlık, korkmasaydım gecelerinizden.