Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Android Sancılar

"Çok yorgunum, beni bekleme kaptan.."
Geçen gün sayısı artarken umutlarım teker teker azalıyor bazı bazı şeylere. Ne ara bu raddeye geldim ben(?) diyorum, ne ara dünya böylesine başıma yıkıldı, ben ne zaman kaybettim, ne zaman başladı bu işkence.. bilemiyorum.
Acaba başka bir şehirde başlasaydım bu hayata, her şey farklı olabilir miydi ? Mesela İstanbul değil de; Manisa, Zonguldak veyahutta Urfa.. Bu şehrin kalabalığı, hüznü mü yordu bizi; kat ve kat o mu acımasız yaptı bizi? Ne ara bu kadar duygusuz olduk? İnsanları çiğneyip buna hırs, rekabet adı koyduk?  Neden duvar olduk, anlatır mısınız? Biz insandık hepimiz birer birer. Bizi android sistemle güncellendiler. Sizlerin vicdanı vardı, hatırlatırım, yeni sürümde bu eksik. Duygusal, samimi veriler kasıyor..
Zor, anlatmak bazı meseleleri. Uzun cümleler çok yorucu artık; kelime limitimi aşamıyorum şu hayatta. Ben kaybettim, cevaplar karşımdayken soruları boş bıraktım ben.
Eskiden "senin acın, bizim acımızdır." denirdi. Şimdiyse "senin acın, bizim artığımızdır." deniyor.
Sevgili Android Bireyler..