Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Tükenmeyen Bir Acı

Tam bir hafta oldu bugün. Tam bir hafta oldu sensizliğe alışmaya çalışalı. Sanki yıllar aktı boğazımdan, geçmedi, geçemedi bir türlü bu hafta. Oysa nasıl başlamıştık bu masala, nasıl kandırmıştık kendimizi mutluluğa? Kim yakıştırdı bize böyle bir sonu? İnan hissetmiyorum kendimi ve yığıldım ruhumun en derin karanlıklarında. Seni bitirmeye çalışıyorum içimde. Sonra bir bakıyorum ben bitmişim, tükenmişim. Yani katil konumuydayken kurbana dönüşüyorum. Seni öldürmeye çalışırken içimde, sen beni çoktan gömmüşsün mezara. 

Bitiremedim seni. Bu yüzden affedemiyorum kendimi. Hiç sevmeyen bir insana böylesine akıtılan yaşları affedemiyorum. Değmez, demeye dilim varmıyor ama. Ne olursa olsun sevdim ben seni, sana her şey değer sevdiğim. Akıtılan yaşların bedeli sensin.

Sahi, hiç mi yanmıyor canın merak ediyorum. Nasıl gizleyebiliyorsun acını böylesine? Ya da hayatına kaldığın yerden devam ediyorsun, canın acımadan, mutluluğun azalmadan. Bize bunu neden yaptın aklım almıyor. Suçlamak istemiyorum seni. Sonuçta hata bende ki olmayacak bir hayale kaptırdım kendimi. Sonu acı oldu tabi ki. İlk acımsın sen benim. Kolay mı öyle ha deyince unutmak? 

Tarif edilemez bir acı kapladı yüreğimi. Gitmenin üstüne sevmediğini öğrenmeyi kaldıramadım daha fazla. Ağlamak nasıl bir kurtuluşsa bu çıkmaz sokakta, yürümeye devam ediyorum bu bitmez uçurumda.