Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Tuhaf

"Sevgisini altın sanan, yastık altı yapan insandan kaç arkadaş. Evet belki iyi insandır ama zaman yanlışsa canavar çıkar içinden..."

Bu söz tam da bizi anlatıyor. Çünkü seni anlatırken kalemime korkun ekleniyor. Evet sen sevmekten korkuyorsun ne yazık ki.

Kapama kendini sevgiye. Kaçma sevgiden çünkü sığınabileceğim tek liman, tek şehir, tek ülke, tek evren senin gönül penceren.

Farkındayım, zaman çok yanlıştı bizim için. Doğru zaman ne zamandı peki? Ya hep erken olur bazı şeyler; ya da bir bitişin başlangıcı olurdu çoğu şey, çok geç derdik böyle olunca. Ama doğru zamanı kimse bilemedi. Çünkü doğru zaman sadece bizim ellerimizdeydi. Gökte aradık, yerde aradık. Ama hiçbirimiz avuçlarımızda aramayı akıl edemedik.

Zaman yanlış deyip geçiverdik, sorgulamadık.

Sorgularsak elimizde patlardı ve cesaret edemezdik; neden, ne zaman, nasıl demeye.

Avuçlarıma baktım bugün. Gösterdi bana doğru zamanı, senliğe yazılı.

Çıkmaz ayın Son Çarşambası'ydı aşkımızın tarihi.

Yanisi yok bu işin. Çıkmaz ayın Son Çarşambası'sın ve doğru zaman diye bir şey yok ikimiz için kaderde. Ben de çıkmazdayım. Kurtulamıyorum buradan. Seni sevdiğimden değil de yüreğime bir ağrı saplanıyor adın geçince. Varlığın bile yetmez artık acımı geçirmeye. Bir sona yaklaşıyoruz ikimiz de. Benim senden geçmeme az biraz kaldı işte.

Aşk acısı değil ki bu. Bu resmen intihara koşma biçimi. Bir insan günde beş vakit kalp krizi geçirebilir mi? Ölmeye mi heveslenmişim seni severken, tuhaf...