Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Kırık Kalem

Herkese yazardım ben içimdekileri. Söylemeye lüzum bulmadıklarımı yazardım sayfalarıma. Hayatıma kibrit verene de, o kibriti avuçlarımda yakana da yazdım yıllar boyu..

Biliyorsun, bir gün söylemiştim sana, herkese yazdığımı. Ve sonra herkes dağıldı sayfalarımdan, bir yelpazenin arasından kül olup uçtular. Sonra seni yazdım, seni çizdim. Yazılarımda nefes aldın, çevirdin sayfalarımı; her kalbimden geçtiğinde. Bazen sen aldın elimden kalemi, gönlüme yazdın kendi ismini. Yeri geldi üstünü çizdin yazılarımın, yeri geldi satırlarıma ekledin sustuğun tüm cümleleri.

Kalabalıktan yalnızlığa çıkardın beni tüm benliğimde ve herkes sıyrılmışken satırlarımdan, sen yüreğime tek kişilik ordunu kurdun, hançerlerin ceplerinde.. Kırdıkların, izlerin, kırıkların bir sevda gazisinin yüreğinde...

Şimdi seni sevmek kalemimi kıracaksa eğer gözlerinden sözlerime, kendi ismini yüreğimde unutma sevgilim. Çünkü kırdığın kalemden aktı tüm mürekkebin yüreğime, cezamı çekeceksem sözlerinde, sen'den  bir şey kalmamalı geriye... Geride kalmamalısın sevdiğim, ben yürürken bizliğe...