Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Kafiyesi Gülüşün

Anlamsız değil hayat, her anı, her dakikası, her bakışı, her gülüşü anlamlı bu hayatın. Hele de sen gülerken hayat resmen göz kırpıyor bana.

Belki de beni sana en çok kilitleyen gülüşündü. Gülüşüne sayfalarca yazı yazsam, yine de tamamlayamam seni. Bana seni sorsalar, gülüşün deyip adınla susarım. Zaten sen gülerken fazla söze gerek yok sanırım.

Biliyor musun, ben önce senin hecelerinden başladım seni sevmeye. Her heceni kalbime çaktım. Sonra bakışlarınla anlamlandı tüm cümlelerim ve satırlara kafiye oldu senin gülüşün.

Utangaçtın. İlk defa bir insanın utangaçlığı sende anlam buldu. Gülüşünle hayatıma imzanı attın. Öyle güzel gülüyorsun ki sanki her anında "beni sev" diyorsun. Ben de itiraz edemiyorum seni sevmeye. 

Seni sevmek en büyük hobilerim arasında, gitmen en büyük fobilerim arasında.

Ve ben gülüşünü izlemekle meşgulken, göz göze geldiğimiz o anı çerçevelemek istiyorum. Öyle bir şiirsin ki gülüşünü bakışınla taçlandırmak istiyorum. 

Öyle çoksun ki içimde, seni sayfalarıma dökerken yine de azalmıyorsun benden. Silinmiyorsun içimden. Böylesine yaşarken seni içimde, yokluğun hatırlatıyor bir vedayı kalbimde. Sonra "yok" diyor. "O gelmese de bitemez ki öyle. Atamaz ki kalbinden, o sevmiyor diye."