Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Karolar Karası

Gitgide ağırlaşıyoruz içimizde. Kabuk bağlıyor içimizdeki aşk sancıları. Vedalarla dolu bir hayatta, eksik kalıyor artık merhaba'lar. 

Hayat anlaşılamadığımız ve anlatamadığımız kurgulardan duvar örüyor bize. Belki de insanlara olan soğukluğumuz buradan geliyor. Ve gidenler, gelenlere bir şeyleri eksik katmamızı zorluyor. Biraz güven eksiliyor, biraz cesaret, biraz biraz heyecan eksiliyor. Ne suçu var aslında yeni gelenin? Nereden bilebilirdi ki önceki gelen çok şey götürdü? Peki ya biz, neden izin vermiyoruz kendimize, acıları biraz eksiltmek için? Sanki bir miras gibi koruyoruz acımızı. Kimse dokunmasın, kimse sormasın, bende kalsın, benimle sürsün..

Şimdi seni eksilterek içimde, yepyeni bir ütopya kuruyorum gezegenime. Sen eksil ki içimde, ruhum kavuşsun özgürlüğüme. Çünkü sen, acımasızlar karası, çok şeyi yıkıp yaktın benliğimde.

Maça kaderimdir benim, seni sevmem de oradan gelir. Çünkü Maçaya benzer yüreğim, karası senden gelir. Ve Karo da sensin. Acımasız yüreğine su serper Karo. 

Maça'nın aşkına göğüs geremedi Karo.