Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Belirsiz

"Hayır, sadece sus." dedi. "Benim kirpiklerim her salise başı eriyor, gözlerim kurusa, yüreğim ıslanıyor. Ben acılar içinde kıvranan, düşünce ayağa kalkamayan biri olmamalıydım. Herkesin bana tavsiye vermeye çalıştığı o kişi olmamalıydım. Tırnağım kırılsa da ağlasaydım, çocuk kalsaydım.
Sus, konumuz bu değil. Bana tavsiyeler verip durma, inan, doğrusu yanlışı yok bu işin. Arabanın tekerlekleri çıktı, dinlemiyor kurallarınızı.
Ben bir yaprak değilim, rüzgarın dışladığı. Ben öylesine, ölesiye, ölmüşçesine devam ediyorum tekerleği fırlamış yolumda.
Uçurum çıksa karşıma, kurtuluşum diye sevinirim belki de. Ama bu iş böyle bitmez, devamı gelecek ümitlerimiz var dediler. Onlar haklıdır belki.
Belki de sizi dinlemeyişimin tek sebebi, çukurlarla dolu hayatımda nasıl düz yola çıkamayacağımı bilmeyişimdendir.
Belki de kayboldum, kuzey çok uzağımda.
Belki de aradığım, çoktan toprağın altında.
Belki de düz yol, indiğim yokuşun tam altında.
Benim kirpiklerim eridi, benim benliğim silindi.
Belirsiz bir ifadeyim ben, derinliğin içinde sığ bir yokuş.
'Şimdi ne yapacaksın' sorusunda, ufak bir gülüş.
Yanıma biraz su aldım ben, gittiğim yolun süresini bilmiyorum fakat her duraksadığımda ruhuma serpiştiriyorum. Fazlasıyla yoruldum ancak biliyorum, bir otobüs geçecek ummadığım anda, onu kaçırmamalıyım."