Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Kangren

"Kendine biraz umut ver, bir yol daha bulursun.

  Kendine biraz zaman ver, bir yol daha bulursun."

Çok düşünmüştüm seni yazmak ve sana yazmak arasındaki ikilemi. Şimdi bir kangren gibiyim bu satırlarda. Çarem önümde duruyor aslında: Kesmek sana dair ne varsa içimde kanaya kanaya.

Kesip atmak mı gerekiyor seni, yanlış saptığım bu yolda? Hiç düşünmeden tek kalemde, çizmek mi gerekir adını yüreğimin defterinde? Peki ya kesip attığım izlerin tekrar yayılırsa yüreğimin her zerresine? O zaman kesilecek ne kalır hiç olmuş yüreğimde? Senden vazgeçmek için göze alabilir miyim sence, kendimi kaybetmeyi?

Belki de tek tedavisi bu yoldur. Biraz zaman vermeli sensizliğe dair bir zaman diliminde. Belki de bulunduğum bu sen yolunda, yeni bir yol inşa ederim beton ruhuma. Belki de zaman gerçekten ilk kez işe yarar, belki de zaman ilk defa yol katar senden uzağa. Yepyeni bir yol gerek şimdi bana, biraz zaman, biraz düşünmemek seni.. Bu dediğime ben bile inanmıyorum aslında. Hani hep bildiğin yoldan gidersin ya yolunu uzatsa da, ben de hep sana uzatıyorum yolumu. Önümdeki tüm kestirmeleri görmezden gelerek.

Ama boşver, her zaman bir yol daha bulursun. Her zaman önüne bakmalısın çünkü. Sana arkasından baktırana dön arkanı ve arkandan baktır sonra. Düş yoluna giderken, düş bu yola. Yepyeni bir yolda karşılaşmak dileğiyle. Orta yolda buluşuruz belki seninle bu sefer birbirimize dönük oluruz, tüm arkalıkları arkalarda bırakarak.