Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Eylül'e Hitaben

Bugün daha iyi anlıyorum Eylül'ü neden sevmediğimi. Arkasında ayrılık barındırıyor Eylül. Her yeni gidişe, bir yeni başlangıç sığdırıyor. Çok sevilesi olmam ben Eylül'de, sanki hüzünlerimi dökerim bir ağaç gibi. Hüzünlerim solar, yığılır topraklara. Sen 'sonbahar ayı' dersin ona, aslında bir başlangıçtır Eylül. Her yeni karalanmış sayfana, bembeyaz kağıtlar sunar sana. Tabi bulaşmıştır karartılar temiz sayfalarına. Olsun, sen silebilirsin siyahlığını, umut; sayfalarından solmadıkça. 

Başlangıçlar ağır gelir kimine. Ne zordur başlamak yeniden, hiç yaşanmamışçasına dünü. Ben de bu yüzden sevmem Eylül'ü. Unutmaya çalıştığın her neyse, birikiverir her bir keşkene.

Diyorum ya yaşadıklarına bir kibrit çakıyor Eylül. Söndürmeye çalıştıkça sen de kavruluyorsun o ateşte. Yanıyorsun be azizim, hiç mi korkmuyorsun ? Hadi artık, geç kalıyoruz. Daha nice cümleler karalatacağız bu sayfalara. Sen şimdi 'var git, bir zaman da yine gel.'

Eylül geldi, gidiyor. Topladın mı hiçliğini ?