Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Korkusuz Korkak

Sevmeye bile korkuyoruz kimi zaman. Sevdiğimizi kabul ettiremiyoruz kendimize. Korkuyoruz heves mi, hoşlantı mı, hırs mı... Gel gelelim aşk olduğunu asla kabullenemiyoruz. Hatta sevmek öyle ağır geliyor ki omuzlarımıza, sevmenin gönül işi olduğunu hiç kestiremiyoruz. Birilerini seçiyoruz ve onu hevesten öteye götüremiyoruz. Sıkıldım kelimesi o kadar kolay ki, tüm ilişkiler sıkıla sıkıla limona dönüyor. Ve tüm tatlı yanları kenara koyup sadece ekşi taraflar hatırlanıyor. Ne acı değil mi birilerini kötü anmak bir yerlerde? Ve sıkıldım diyerek incitmek seven yürekleri?

Sevmeyi bu kadar basite indirgemek bizi asilleştirmiyor vesselam. Ve insan sevdiği için yüreğini ortaya koymalı, aşk korkakların işi olmamalı. Ben sana, seni seviyorum, diyemiyorsam; ne anlamı var altını çizdiğim sana dökülen o deli sevdanın?

Ya da belki de fark edemediğimiz bir gerçek var: İnsan sevmeyi severek öğreniyor. Yani her gelen, geleceğe bir adım yaklaştırıyor bizi. Yani sevmek, belki de olgunlaşmanın ilk belirgin kuralıdır, kim bilir? 

Sen kendini cesur sayan, hangi sabaha severek uyandın?