Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Eksik Hikaye

Bir romanın kesik sayfaları gibiyiz seninle. Koparmışlar bizi, eskitmişler ruhumuzu. Sonra adımıza aşk denmiş, kolaya kaçıp ayrılıkla son vermişler hikayeye. Mutlu sonu kaybetmişler. Yaşatmışlar bizi olmadık zamanlarda, ayırmışlar bizi umulmadık bir anda. Tam bulmuşuz birbirimizi; sayfamız eksilmiş.

Tam sevmişiz birbirimizi, hikayeden olsa gerek, bir tarafın kaybetmesi gerekmiş. Çünkü sevmek romanlarda bile yokmuş bu devirde. Kaybeden olarak da beni seçmişler ne hikmetse. Ayrılığa dair bir son yazmışlar sonra.

Kim kopardı mutlu sayfamızı çok merak ediyorum. Kader mi demeliyim gitmene, ört pas etmek için bu sonu? Ya da sayfaları yapboz gibi birleştirip kendi kaderimi avuçlarımda mı toparlamalıyım? Zaten güzel yazamamışlar bizi, sen daha farklı anlatılmalıydın bu sayfalarda. Eksik anlatmışlar gözlerini; ya da belki de koparmışlar o sayfayı, kim bilir? Kirpiklerine bile değinmemişler sen düşün. Bana verselerdi kalemi, mutlu bir sonda birleşirdi gözlerimiz. Kirpiklerini pas geçmek ne haddime?

Neyse, kader değilmiş. Bize yazılan bu sonda, kabullenmek gerekmiş ayrılığı. Sayfalarımızı alıp kapatmak gerek bu romanı. Sonra rafa koymalı, bir daha açmamak üzere. Sonra toz kaplar bu roman, unutulur adımız. Yazık ki bir aşk, cümlelere yenik düştü, en okunası yerinde.