Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Kalmak

Gitmek en zoru diyorlar. Kalmak nedir bilmiyorlar demek ki. Ben hiç gidemedim senden. Çünkü gitmek için gidişini izlememem gerekirdi. Ben arkandan baktım sen giderken,  sen yüreğimin soluna saptın, bir anda kayboldun orta yerden. Düşün, ben belki bir şeyini unutmuş geri dönersin diye kalmayı tercih ettim. Şimdi hiç gelmeyecek birini beklemek, hayattaki en büyük acizlik olmalı.

Saygım olmalı birazcık da olsa kendime. Seni ezmemek için içimde, kendimi çiğniyorum hiç acımadan kendime. Seni terk etmek istiyorum bünyemden, beynimden, yüreğimden; sonra kendimi terk ediyorum fark etmeden. Sen artık bana karışmışsın, seni ayıklarsam ortada ben kalır mı?

Anlayamıyorlar inan. Ben başka bir yüz istemiyorum, başka bir sevda istemiyorum. Bana sen gereksin, bana sevdan gerek, bana içimi ısıtan gülüşün gerek. Kafamı toparlamam için ellerin gerek. Sen yoksan bu sevdada, yazmam başka ruhları aşk diye anılan. Çünkü aşk seninle güzel, anlayamıyorsun sen bile. Yalnızlığı asilleştirir ruhum, yokluğunun acizliğinde. Senin sevdan yüreğime anıldığı günden beri, bana her kapı sana açılıyor, her yol sana çıkıyor, her cümlem seninle başlıyor.

Kalmaya devam ediyorum gözlerinde. Sen hiç gelme, ben yine severim seni. Sonuçta, yokluğunda aşk oluyorsa, aşkın en güzel hali benim ruhumda. 

Zaten seni sevmekten başka yapacak işim de yok. Öyleyse kalmaya devam...