Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Benliğini Kabullen

Yalnızsın arkadaşım. Kağıdın sıcak limanına kaleminle sığınabiliyorsan, yalnızsın. Ama muhtaç değilsin. Bazen yalnız olmayı ve muhtaçlığı birbirine harmanlıyoruz. Kendi tercihlerimizi yadırgayıp benliğimizi kabul etmiyoruz. 

Yazarken rahatlayabiliyorsan sen de yalnızsın. Ve üzgünüm, senin ruh eşin yok. Çünkü sana bahşedilmiş bir adet kalem ve yüzlerce sayfa var. 

Yalnızlığın en güzel tarafı da bu aslında; kimseye muhtaç değilsin. Kimse için 'var olmuyorsun' bu hayatta. Acılarını biriktirip kağıda döküyorsun ve yazdıklarının sıcaklığını ruhunda hissediyorsun. Sahi, bundan daha güzel şey var mı şu hayatta? Hala nasıl diyebilirsin 'Ben onsuz yapamam' diye? Gücünü yazarken gösterdin, şimdi senden iyi yalnız mı olur bu dünyada? 

Muhtaç olmaktan korkmalı insan, yalnız olmaktan değil. Hala elin telefona gidiyorsa, her yerde onu arıyorsan muhtaçsın işte. Onsuz olmayı hala kabul edemiyorsan dibine kadar muhtaçsın. Bundan kurtulman için yapman gereken tek iş kendi içindeki  yalnızlığını kabullenmek. Diyorum ya, korkma yalnızlıktan, o seni güçlü tutmayı başaran tek kale...