Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Mesafelerin Daraldığı Yer

Bir şehir uzağında sevmiştim onu. Ayrılık sebeplerine 'mesafe' dediler.

Mesafe aşkları çok farklıdır. Görmeden seversin, hissel bir paylaşım vardır aranızda. Güvenmeyi ondan öğrenirsin. Kendine bile şaşırırsın bazen. Çünkü çok zordur yürütmesi. İnsan yanındakine güvenmezken, sen şehirler ötesi sevdana 'güven' diye hitap edersin.

Bazılarına çok saçma gelir hatta. Mesela git, sıra arkadaşını sev, iş arkadaşını sev, çocukluk arkadaşını sev, komşunun oğlunu sev. Neden o? Neden göremediğine, ulaşamadığına el uzatır insan? Onda çeken özellik nedir bu kadar? Çok düşünmüştüm bu soruyu. Sonra cevabı o şehirde saklıydı. Yaz aşkıydı o. Geçici sandığın ama sonra kalıcılığını hissettiğinde bırakamadığın insandı.

Temmuz kadar güzeldi; çünkü içini ısıtırdı. Mesafeleri sesiyle eritebilirdi. Sabah seni o uyandırırdı mesela kimse görmeden. Çok ender bir sevdaydı mesafe aşkı. Herkes yaşayamazdı ama yaşayan bilirdi gizemini. Gözleri elaya çalanı da böyle sevmiştim işte. Eritmişti gözleriyle tüm şehirleri.

Sevmek için insan bir sebebe bağlayamaz ki... Ben onu ilk görüşte sevmiştim. Sonra tanıştığımız sokağın köşesinden döndü ve bir daha görmedim. Bir yıldız kaymıştı o gece ve o şehir artık onda kaldı tüm güzelliğiyle.