Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Zaman affetmez

Takvim yapraklarının intiharına şahit oldum bugün. Akıp gitmişlerdi usulca, kimseye rahatsızlık vermeden.  Algılayamıyordu insan, ihtiyacı olan tek şey zamanın geçmesiyken, geçen zamana üzülüyordu. 'Zamana ihtiyacım var.' diyordu ve geçen zamanı acımasızlıkla suçluyordu. Kaldıramadı takvim yaprakları bu ağır ithamları, ölmeyi tercih etti. 

Zaman istesek de istemesek de geçiyor. Kıymetini bilemiyoruz geçen zamanın. Hep geçmişe takılı kalıyoruz ve akıp giden zaman bize el sallıyor, arkasından baktırarak. Yetmiyor, geleceği takıyoruz kafamıza. Ufak kaygılar, yerini büsbüyük endişelere yer açıyor. An'ımızı unutuyoruz. 

Geçmişi silme demiyorum; ama geçmişini acılarına dönüşmemeli insan. Yitirdiklerin senin en büyük mirasındır geleceğine kalan.

Olabildiğince gül bu hayatta, olabildiğince sev, olabildiğin kadar insan ol ve asla 'Keşke'lerle başbaşa bırakma kendini. Keşkeler çukuruna düştüğün anda kurtaramazsın kendini. Hep 'İyi ki'lerin olsun bu hayatta. İyi ki sevmişim, de mesela. Zaman senden geçerken, bu anı umutsuzluğunla kaçırmamalısın. 

Son kez fısılda bu cümleyi: Zaman asla affetmez.