My Make-Believe Boyfriend College Hottie Series : Bobby and Ashley

Special Chapter 22 : Coffee Date With Rome del Mundo

Napangiti ako. Nakakatuwa kasi siyang panoorin. Isang sikat na bandista ay ginawa ko lang parking boy.

Iba ka, Ashley Grace, nangingiti kong naisip.

Nang maayos ko ang sasakyan sa parking space ay dali-dali akong pinagbuksan ng pinto ni Rome habang nakangiti.

“Happy birthday…” bati ko nang makababa ako ng sasakyan.

“Thank you.” Sinalubong niya ang tingin ko.  “Ikaw ang panauhing pandangal ko, magandang batang masungit.”

His hooded eyes intently piercing through mine, making me feel a little… awkward.

I cleared my throat ang broke the eye contact. My eyes went to his hair. Gone was the long hair.
Ngayon ko lang napagtuunan ng pansin.

Clean cut na siya. Papasa ng empleyado sa isang bangko kung hindi lang sa tattoos niya sa braso.

Clean cut. And cutie pie, if I may add.

One cannot deny him being so attractive. Lalo na siguro kapag kumakanta na sa entablado. Kaya maraming babaeng nagkakandarapa sa kanya. Gwapo na, talented pa.

“Bagong gupit ka, ‘ata,” I said while avoiding his gaze.

Isinara ko ang pinto ng kotse at nag-umpisang maglakad paakyat ng coffee shop. May halos pitong baitang na hagdan iyon.

Naramdaman kong hinawakan ako ni Rome sa likuran ko para alalayan. I did not mind it. Ni hindi ako umiwas because I knew he was just trying to be a gentleman.

Nakilala ko siyang ganito seven years ago.

Napasuklay siya sa buhok kaya napatingin ako sa braso niyang may flaming arrow tattoo. Bagay sa kanya.

“Birthday ko, eh.”

“So?” nakataas ang isang kilay na sabi ko.

He half-smiled. “Nagpapagupit kasi ako tuwing birthday ko.” 

Hindi ko napigilang mapangiti. “Weird, huh? Bakit?”

“Si Mommy kasi, eh,” tila nahihiyang sabi niya at sinuklay-suklay ang buhok sa likod. “Simula pa lang n’ung bata ako, palagi akong pinagugupitan tuwing birthday ko.”

“Talaga? Bakit? Pantanggal malas?” I asked. Sa mga Chinese kasi ay may ganitong pamahiin at madalas na ginagawa tuwing new year.

He smiled, like cute and shy little boy sharing some of his secret. “Para raw gwapo ako.” Pigil ang cute na ngiti niya.

Bakit kailangang laging may ‘cute’ sa adjectives mo, Ashley Grace? tanong ng intrimitida kong sub-conscious mind.

Bakit nga ba?

Because Rome del Mundo was really cute. Even I could not deny it. Magsisinungaling ako kung sasabihin kong hindi.

At hindi ako sinungaling. Bitchesa ako pero hindi ako sinungaling.

I snorted and rolled my eyeballs. But it was a cute mother and son thing to know of. I narrowed my eyes at mataman siyang tiningnan. “Long hair or not, gwapo ka naman,” kaswal kong sabi.

His face lit up like a giant Christmas lantern. “Totoo?” hindi makapaniwalang tanong niya. He was biting his lower lip.

Binuksan niya ang pinto at lumalakad nang nakaharap sa akin. Hindi pa rin nawawala ang gwapong ngiti sa labi. Na para bang isang magandang regalo at ibinigay ko sa kanya ngayong birthday niya.

“Totoo,” matapat kong sagot. “Kahit na itanong mo pa ‘yan sa milyon-milyon mong girl fans.”

Napakamot siya sa likod ng ulo. “Alam ko na ang opinyon na ‘yun ng mg girl fans ko.” Sinalubong niya ang tingin ko. “Pero ang opinyon ng magandang batang masungit ang gusto kong marinig,” malambing niyang dagdag.