My Make-Believe Boyfriend College Hottie Series : Bobby and Ashley

Special Chapter 14 : Sexy Dreamy Eyes Versus Cute Hooded Eyes

“So…” Rome said, clearing his throat. “You’re all grown up.” His eyes scanned me from head to toe before going back to my eyes to meet my gaze again.

Intently. With fondness.

“Kumusta ka na, magandang batang masungit na matalino pala pero medyo may pagkasinungaling naman?” he asked, fondness in his raspy voice. Kumislap ang mga mata niya nang ngumiti.

Hindi ko naiwasang mapangiti dahil sa description niya sa akin. Hindi rin nakaligtas sa tenga ko ang fondness sa pagkakasabi niya niyon. I rolled my eyeballs. “Fucking duh!” mataray kong tugon.

A raspy laughter rumbled through his chest from his mouth. Maski sina Elmo at Minnie ay nahawa sa tawa ni Rome.

When Rome looked at me, his eyes gleamed from the laughter. “Mukhang hindi ka pa rin nagbabago. Mataray ka pa rin…” He forced me to meet his gaze. “At maganda--mas maganda, with all honesty…”

Pinag-init ng komentong iyon ang magkabilang-pisngi ko. But I stayed quiet like it did not affect me so I did not say a word.

“And you know how to curse now,” dagdag komento pa niya. “May pagkasinungaling ka pa rin hanggang ngayon?” he teased.

Sinimangutan at inirapan ko siya. Pero hindi ko naitago ang ngiting lumabas sa labi ko. “Oo,” mabilis kong sagot. “Hindi mawawala ‘yun.”

He chuckled. “Nice…” biro niya.

Pagkatapos ay pareho kaming nawalan ng sasabihin. Sumulyap ako kina Elmo at Minnie para magpasaklolo pero sila rin ay hindi malaman ang sasabihin.

Nakakaramdam na kasi ako ng awkwardness lalo na sa maintensidad na tingin ni Rome sa akin.

“Ilang years na simula nang huli tayong magkita?” I asked just to remove the awkward air between us.

“Seven years and two months,” mabilis niyang sagot na hindi inihihiwalay ang tingin sa akin.

Napataas ang isang kilay ko. Ganoon na katagal?

“You never texted me…” akusa niya. “Hindi natahimik ang kaluluwa ko…”

I felt that he meant it as a joke. Pero seryosong akusasyon ang naging dating sa akin.

May guilt akong naramdaman sa akusasyon niya. “I lost your number…” pagdadahilan ko.

“You saved it in your phone…” he said, reminding me of my lousy alibi.

Napalunok ako. “I lost my phone.” Pinanindigan ko na ang pagsisinungaling.

He cocked an eyebrow. “On your way home?” It was a little sarcastic.

“Yes.”

He laughed quietly pagkatapos ay napakamot sa noo sabay iling. It was obvious that he knew I was lying.

Ibinalik niya ang tingin sa akin. His hooded eyes intense. “I never changed my number eversince we met. Hinihintay ko kasi ang text ng isang magandang batang masungit na matalino pala pero medyo may pagkasinungaling naman…”

Pinakadiin niya ang mga salitang ‘may pagkasinungaling’.

Lalo akong kinain ng guilt. Talagang hinintay niya ang text message ko? Seriously? No way!

I waved my hand in the air. “Don’t worry about that little girl anymore,” I said nonchalantly. “She’s happily home.”

I already was… with my Robert Aldus.

Nagsalubong ang mga tingin namin. Rome smiled. “Good to hear…”

Dumako ang tingin ko sa flaming arrow tattoo niya. Bumalik din sa alaala ko ang story na nakakabit sa tattoo. “Ginugulo ka pa rin ng little warrior princess sa panaginip mo?” curious kong tanong.