A gdyby tak

Rozdział 085

Wreszcie nadszedł długo wyczekiwany przez Piotra moment. Nie przestając całować Uli, zaniósł ją do sypialni, nogą zamykając za sobą drzwi. Teraz już nic nie mogło mu przeszkodzić w tym, na czym tak bardzo mu zależało. Położył dziewczynę na łóżku i drżącymi z podniecenia dłońmi zaczął rozpinać drobne guziczki jej bluzki. Zdecydowanie wolałby zamek błyskawiczny — byłoby szybciej. Pragnął jej całej i to natychmiast. Mimo niemałych trudności w końcu udało mu się rozpiąć wszystkie guziczki. Już miał zamiar zdjąć bluzkę z Uli, gdy ona niespodziewanie wyrwała się z jego uścisku i poderwała się na równe nogi.

— Nie, Piotr, nie — powtórzyła te słowa kilkanaście razy, sprawiając wrażenie spanikowanej. — Nie możemy, tak nie powinno być! — dodała po chwili, sprawnie zapinając bluzkę i jednocześnie wycofując się w kierunku wyjścia z sypialni.

— Ale Ula, co się dzieje? — zapytał zdezorientowany Sosnowski, patrząc na nią z niedowierzaniem.

— Nie wiem — palnęła bez namysłu, otwierając drzwi, by uciec do salonu.

— Ej, poczekaj, Ula — zawołał Piotr, biegnąc za nią. — Stój, zatrzymaj się — zażądał, zastępując jej drogę. — Nie rozumiem. Mam cię nie całować, kiedy bardzo chcę cię całować? Chyba stawiasz przede mną zbyt duże wymagania — stwierdził, ostrożnie odgarniając z jej czoła niesforny kosmyk włosów. Zanim Ula zdążyła cokolwiek powiedzieć, on znów przyciągnął ją do siebie i złożył na jej ustach namiętny pocałunek. Kiedy jednak zaczął po raz drugi prowadzić ją w stronę sypialni, Cieplakówna znów mu się wyrwała.

— Nie, nie, Piotr! — powiedziała stanowczo, odskakując do tyłu. Przypominała teraz bezbronne, przestraszone zwierzątko próbujące desperacko uchronić się przed atakiem drapieżnika. — Nie zbliżaj się do mnie! — jęknęła żałośnie, opierając się plecami o ścianę.

— Czy ty się mnie boisz? — zmarszczył brwi Sosnowski zaskoczony jej nerwowym zachowaniem. — Ula, uspokój się, proszę. Nie wiem, o co ci chodzi. Coś się stało? — dopytywał, chcąc zrozumieć, skąd u niej ten nagły napad paniki. Jeszcze chwilę wcześniej wiła się z rozkoszy w jego ramionach, pozwalając, by ją całował, a teraz tak po prostu to przerwała, zanim posunęli się o krok dalej. — Myślałem, że chcesz tego tak jak ja, więc...

— Chcę, ale nie tak — odrzekła Cieplakówna, wbijając wzrok w podłogę.

— A jak? — zapytał z wyrzutem, krzywiąc się z dezaprobatą. Tak bardzo się starał i nie wiedział, co jeszcze mógłby zrobić, by atmosfera ich pierwszego zbliżenia była bardziej sprzyjająca.

— Po prostu to nie jest dobry moment — próbowała się tłumaczyć Ula, czerwieniąc się ze wstydu i wciąż unikając jego wzroku.

— Bo co? Masz dni płodne? — zakpił Sosnowski, przewracając oczami. Tylko w ten sposób mógł dać wyraz ogarniającej go frustracji. Wszystko wskazywało na to, że cel, który jeszcze przed chwilą wydawał się być na wyciągnięcie ręki, nagle stał się nieosiągalny. A cała ta sytuacja stawała się w jego oczach coraz bardziej groteskowa.

— To nie było śmieszne — upomniała go Ula, a jej oczy momentalnie zaszkliły się łzami. — Ja... staram się postępować odpowiedzialnie — dodała drżącym głosem.

— A myślisz, że ja nie? — zapytał rzeczowo, posyłając jej karcące spojrzenie. — Czy tobie się wydaje, że jestem byle nastolatkiem, który nie ma pojęcia o antykoncepcji? Nie martw się, zadbałem o odpowiednie zabezpieczenie, więc nie musisz bać się wpadki.

— Doprawdy jestem pod wrażeniem — odparła ironicznie Cieplakówna, po czym roześmiała się histerycznie. — Pomyślałeś o wszystkim. A raczej prawie o wszystkim. Muszę iść — rzuciła gniewnie, przesuwając się w stronę wyjścia.