Betaအတုရဲ့ကိုယ်ထဲကူးပြောင်းပြီးနောက်အကိုက်ခံလိုက်ရခြင်း

Chapter 47

Zawgyi

ကိုယ္ကမင္းရဲ႕Genie

ဒီေန႔ ကုေဝက ေစာေစာျပန္လာခဲ့တယ္။ ယြီေဖး ျပင္ဆင္ေပးထားတဲ့ ညစာကိုစားၿပီး အျပင္မွာ အခုထိ မီးေတြမလင္းေသးတာကိုေတြ႕ေတာ့ ကုေဝက ယြီေဖးကို အျပင္ထြက္ဖို႔ ေခၚခဲ့တယ္။

"မင္းျပင္ဆင္ေပးထားတဲ့ ညစာအတြက္ ေက်းဇူးဆပ္တဲ့ အေနနဲ႔ ကိုယ္ဒီေန႔ မင္းကို ပင္လယ္ႀကီးဆီ ေခၚသြားေပးမယ္"

ယြီေဖးကေတာ့ ေတြေဝေနတဲ့ အမူအရာနဲ႔ ကမ္းေျခဆီကို ကုေဝ အေနာက္ကေန လိုက္သြားလိုက္ၿပီး အေပ်ာ္စီး သေဘၤာေပၚတက္ကာ နက္ရႈိင္းတဲ့ ပင္လယ္ႀကီးထဲကို ခရီးႏွင္ခဲ့တယ္။

သူတို႔ဟာ ကမ္းေျခနဲ႔ ေဝးသထက္ ေဝးလာတာကို သတိထားမိေတာ့ ကုေဝက တကယ္ႀကီး သူ႔ကို ပင္လယ္ထဲ ေခၚသြားခ်င္ေနတယ္ဆိုတာ ယြီေဖး နားလည္လိုက္တယ္။

"ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ကိုသြားေနတာလဲ?"
ကုန္းပတ္ေပၚမွာ ယြီေဖးနဲ႔ ကုေဝက အတူတူ မတ္တပ္ရပ္ေနၾကၿပီး တိုက္ခတ္ေနတဲ့ ပင္လယ္ေလေတြဆီကို မ်က္နွာမူကာ သူတို႔ေခါင္းေပၚက ဆံပင္ေတြဟာလည္း ေလျပင္းေၾကာင့္ ဖြာလန္ႀကဲေနၾကတယ္။ ထို႔ေနာက္ ယြီေဖးက ကုေဝရွိရာဖက္ကို လွည့္လိုက္ၿပီး အနည္းငယ္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႔ ေမးလာခဲ့တယ္။

သူ႔ရဲ႕တက္ႂကြေနတဲ့ ပံုစံကို ကုေဝက သေဘာေခြ႕သြားၿပီး : "ကိုယ္မေျပာျပဘူး ေရာက္ရင္သိမွာေပါ့"

ထိုလူက အခုထိ သူ႔ကို လ်ွိဳ႕ဝွက္ထားခ်င္ေနတုန္းပဲ။ ယြီေဖးက အၾကည့္လႊဲပစ္လိုက္ၿပီးေနာက္ တိုက္ခတ္ေနတဲ့ ေလညင္းေတြနဲ႔ ပုတ္ခတ္ေနတဲ့ လႈိင္းလံုးေတြေၾကာင့္ ရင္ဖိုသလို ခံစားေနရကာ ခမ္းနားလွတဲ့ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးနဲ႔ ေကာင္းကင္က်ယ္ႀကီးရဲ႕ ျမင္ကြင္းေတြေၾကာင့္ သူ႔နွလံုးသားထဲက စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြဟာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တယ္။

ကမ္းေျခကို လွမ္းမျမင္ရေတာ့တဲ့ တစ္ေနရာမွာ အေပ်ာ္စီး သေဘၤာက ရပ္တန္႔သြားတယ္။ ယြီေဖးကေတာ့ တလက္လက္ ေတာက္ပေနတဲ့ ပင္လယ္ေရေတြနဲ႔ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေတြေဝမိန္းေမာစြာ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။