ကုေဝ : "မင္းဘယ္လို ျဖစ္ေနခဲ့တာလဲ မသိေတာ့ဘူးလား?"
ယြီေဖးက အခုထိ အေျခအေနကို နားမလည္ေသးတာေၾကာင့္ : "ဘယ္လိုအေရးေပၚ အေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္သြားလို႔လဲ? ကြၽန္ေတာ္က ဒီေန႔ထြက္လာမယ့္ ေနကိုေတာင္ မျမင္ရေတာ့ဘူးလို႔ ထင္လိုက္တာ"
သူတို႔နွစ္ေယာက္က အရမ္းကို နီးကပ္ေနတာေၾကာင့္ မသိလိုက္ပါဘဲ သူတို႔က ပံုမွန္ထက္ အသံတိုးၿပီး ေျပာေနမိၾကတယ္။ မသိရင္ လူေတြမၾကားေအာင္ တီးတိုးတီးတိုး ေျပာေနသလိုပဲ။
ကုေဝက သူ႔လက္ေတြကို သူ႔ခါးေပၚလာတင္ထားတာက အရမ္းရင္းနွီးလြန္းေနတယ္လို႔ ယြီေဖးခံစားရေပမယ့္ ကုေဝကေတာ့ တည္ၿငိမ္ၿပီး ပံုမွန္အတိုင္းပဲ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ယြီေဖး အံ့ဩသြားတယ္။ သူတစ္ေယာက္တည္း အရမ္းကို႔ရို႕ကားယားေတြ ျဖစ္ေနတာလား? ဒါေၾကာင့္သူက မရုန္းေတာ့ဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေနလိုက္တယ္။
"ဘာမွတ္မိေသးလဲ?"
ကုေဝကသူ႔ကို ေမးလာတယ္။
ယြီေဖးက ျပန္စဥ္းစားလိုက္ၿပီး : "ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိတာက အဲ့တာက အရမ္းကို ပူၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ အျမင္အာရံုေတြ ေပ်ာက္ဆံုးမသြားခင္အထိ ကြၽန္ေတာ့္ တစ္ကိုယ္လံုး ေလာင္ကြၽမ္းသြားေတာ့မယ္လို႔ေတာင္ ခံစားလိုက္ရတယ္ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားက ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္ေနၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဆရာဝန္ေတာင္ မေခၚေပးဘူး"
ေနာက္ဆံုးစကားမွာ ယြီေဖးရဲ႕ အသံက သိသိသာသာကိုပဲ သူ႔ကိုစြပ္စြဲေနတာပဲ။
ကုေဝက မ်က္ခံုးပင့္လိုက္ၿပီး : "မင္းကဖ်ားေနတာမွ မဟုတ္တာ ကိုယ္လည္း ဆရာဝန္ေခၚေပးစရာ မလိုဘူးေလ"
"ဟမ္?" ယြီေဖးက သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္လာၿပီး : "ကြၽန္ေတာ္က မဖ်ားဘူး?"
"မင္းကheatဝင္ေနတာ"
သူဒီစကားကို ေျပာၿပီးေတာ့ ကုေဝက ယြီေဖးကို နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း အၾကည့္ေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနရင္း ယြီေဖး ဘယ္လိုတံု႔ျပန္လာမလဲဆိုတာ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။
ယြီေဖးက ခဏတာ အမူအရာမဲ့သြားၿပီး ဗလာျဖစ္သြားတယ္။ သူၾကားလိုက္တာ မွန္ကန္ေၾကာင္း အတည္ျပဳၿပီးသြားေတာ့ သူအိပ္ရာေပၚကေန ထထိုင္လိုက္တယ္။
YOU ARE READING
Betaအတုရဲ့ကိုယ်ထဲကူးပြောင်းပြီးနောက်အကိုက်ခံလိုက်ရခြင်း
FantasyBoth Zawgyi and Unicode.
Chapter 30
Start from the beginning
