Ik werd wakker met de meest afschuwelijke hoofdpijn ooit. Had ik een kater? Ik kwam langzaam overeind en liet me ook direct weer in de stapel kussens achterover vallen. Het raam stond wagenwijd open waardoor ik verblind werd door de felle zonnestralen, iets dat ik normaal gesproken niet erg had gevonden, maar wat me nu mateloos irriteerde.
Waarom had ik dat raam open laten staan? Het was hier ijskoud! 'Edyth?' mijn stem klonk een beetje krakerig en schor, alsof ik uren had staan meezingen met domme karaoke liedjes. Hoe was ik eigenlijk thuis gekomen? Ik kon me amper iets herinneren van de vorige avond.
Toen ik niets hoorde, besloot ik toch maar uit bed te rollen. Kreunend van de stekende pijnschoten, kwam ik overeind. 'Edyth?' Normaal gesproken was ze altijd heel vroeg wakker, zelfs als ze de hele nacht gefeest had, dus waarom reageerde ze niet? Was ze soms broodjes gaan halen bij de bakker? Of zat ze beneden koffie te drinken met Alec?
Alec...
Terwijl ik de trap af strompelde, kwamen er weer wat herinneringen naar boven. Over de cocktails die hij had gemaakt, de twee gitaarspelende gasten die hadden voorgesteld om naar een club te gaan en het dakterras waar ik de avond had doorgebracht met de sexy barman van loup-garou, die tegelijkertijd mijn buurman - Alec - bleek te zijn.
'Edyth?' Zachtjes opende ik de deur van haar slaapkamer, maar toen ik naar binnen keek zag ik dat haar bed nog perfect opgemaakt was. Blijkbaar had ze helemaal niet thuis geslapen, maar waar was ze dan wel? En bij wie?
Dat ze gelijk op de eerste avond met iemand het bed in dook vond ik totaal geen probleem, maar wat ik wel vervelend vond, was dat ik niet wist bij wie ze was. 'Waar heb ik mijn telefoon', mompelde ik tegen mezelf. Waarschijnlijk had ze me gewoon een berichtje gestuurd, maar was ik dat in al mijn sloomheid gewoon vergeten. Er is vast niets aan de hand.
'April?' Ik verstijfde van schrik toen Alec op de deur klopte. Blijkbaar had ik een slecht geweten. 'Ik kom al', riep ik naar hem terwijl ik de keukenla dicht smeet. Ik kon hier helemaal niet tegen: dat ik mijn telefoon niet kon vinden en dat ik delen van gisteravond niet meer leek te herinneren.
Ik opende de voordeur en zag een grijnzende Alec staan met mijn telefoon in zijn hand, 'zoek je deze soms? Ik werd wakker gebeld en zag dat je ongeveer honderd gemiste oproepen had van Edyth, misschien moet je haar even terugbellen.' Ik slaakte een zucht van opluchting en griste mijn mobiel uit zijn hand. 'Je bent mijn redder in nood, ik was hem inderdaad kwijt.' Terwijl ik door de berichten scrolde die Edyth me had gestuurd, kon ik wel door de grond zakken.
'Ik herinner me hier helemaal niets meer van.' Ik duwde mijn telefoon zowat in Alec's gezicht om hem de foto te laten zien die Edyth van mij had gemaakt. Blijkbaar stond ik een fles sterke drank achterover te gieten terwijl ik op de bar stond te dansen. Vreselijk beschamend! 'Wat heb ik allemaal gedaan...dit is echt niks voor mij, ik begrijp het echt niet.' Ik kon wel janken bij het zien van de gênante foto's die gemaakt waren.
Alec trok zijn wenkbrauw op, 'herinner je je echt niks meer?' Ik beet op mijn lip en knikte twijfelachtig, 'ummh...' Ik pakte snel zijn hand en trok hem naar binnen, het was een beetje ongemakkelijk om zo in de deuropening te staan. 'Om eerlijk te zijn weet ik bijna niks meer van gisternacht. Het laatste wat ik me herinner is dat we op het dakterras stonden te praten.'
Beschaamd sloeg ik mijn handen voor mijn ogen, ik durfde hem niet meer recht aan te kijken. Want wat zou hij wel niet denken van zijn 'nieuwe buurmeisje'. Ik was hier naartoe gekomen om na te denken, om dichter bij mezelf te komen en even weg te zijn van de drukte, niet om het losgeslagen feestbeest uit te hangen!
'Ik denk dat het straks wel weer naar boven komt, je hebt gewoon teveel gedronken gisteren. En maak je geen zorgen, zo erg heb je jezelf ook niet voor schut gezet, misschien een heel klein beetje. Ik vind het wel schattig.' Hij knipoogde naar me.
'Dat maakt het echt niet beter!' Ik wilde niet "schattig" zijn, ik was geen meisje van zestien meer. Ik was een jonge, artistieke vrouw en zo wilde ik ook gezien worden. Nu dachten alle dorpelingen waarschijnlijk dat ik een soort losgeslagen tiener was die de boel hier even op zijn kop kwam zetten. 'En ik vond het wel sterk van je, dat je me overhaalde om er toch een leuke avond van te maken, ondanks die nare situatie met Mason en Lynn.'
Waar had hij het over?
Alec zag me blijkbaar moeilijk kijken, want nog geen seconde later gaf hij me een kort verslag van wat er gisteravond allemaal was voorgevallen. Hij vertelde over zijn relatie met Lynn en hoe zijn broer daartussen was gekomen en alles kapot had gemaakt, over de spanning en rivaliteit die er tussen hun was en over het ongemakkelijke moment op het dakterras dat helemaal verkeerd had uitgepakt. 'Hij greep je gewoon opeens vast, met zo'n wilde, ongecontroleerde blik in zijn ogen...' Alec schudde zijn hoofd, 'het slaat waarschijnlijk nergens op dat ik dit nu zeg, maar het was bijna alsof hij je herkende, alsof het horen van je naam iets in hem losmaakte.'
Hij raakte mijn arm aan, 'gaat het trouwens wel, je ziet een beetje bleek?'
Ik kneep mijn ogen dicht en greep het keukenblad stevig vast. Het ging helemaal niet, het voelde alsof mijn hoofd uit elkaar knapte en ik elk moment kon overgeven. 'Ik heb een beetje last van de alcohol.' Ik probeerde mijn evenwicht te bewaren, maar dat ging moeilijk met mijn puddingbenen. Bij deze besloot ik nooit meer te drinken.
'Anders ga je even op de bank liggen, dan pak ik een glaasje water voor je', stelde Alec voor. Maar ik schudde mijn hoofd, duwde hem aan de kant en rende zo snel ik kon naar de badkamer. Ik had de toilet nog niet eens bereikt toen mijn maag in opstand kwam en alles er besloot uit te gooien.
Daar ging mijn al verpeste reputatie...
Waardoor weet April niks meer? Komt het echt door de alcohol of is er misschien meer aan de hand? En hoe vinden jullie deze nieuwe hoofdstukken tot nu toe? Vinden jullie het leuk dat TWM weer verder gaat of totaal niet?
