Hoewel mensen nog altijd geloven, wordt er op een andere manier gedacht over het grote "Kwaad". Niet iedereen wil nog luisteren naar preken over hel en verdoemenis. Er is zelfs sprake van een lichte secularisatie, niet dat het ernaar uitziet dat dit zich snel zal voortzetten. Wel verwacht ik - en ik ben daarin niet de enige - dat het geloof een steeds minder belangrijke rol gaat spelen in het dagelijks leven van de mens van alledag. Het proces zal geleidelijk gaan en mensen zullen daardoor de angst voor het duister langzamerwijs van zich afschudden en het gaan afdoen als iets onzinnigs. De heksenprocessen lijken al ver achter ons te liggen, hoewel het nog vers in mijn geheugen gegrift staat. Het geloof in de duistere wezens, en met name in de duivelaanbidders, is zo goed als verdwenen. Onder iedereen wordt dit natuurlijk toegejuicht, maar ik vrees hier tegelijkertijd ook voor. Dat wij niet de enige wezens zijn op deze wereld is al eeuwen geen speculatie meer. Vampieren, druïden, heksen en andere wezens zijn naar buiten getreden. Op dit moment is dat het duidelijkst zichtbaar bij de vampieren. Hun koninklijk huis is sterker dan ooit en neemt machtige posities in onder de mensenbevolking. Op dit moment is Daimon Rodriguez aan de macht, een man die me meer angst inboezemt dan me lief is. Het is een duister koning die bezeten is door het Kwaad.
Ik legde Masons dagboek neer. Dat ik er niet eerder aan had gedacht om het door te lezen... Hij had zoveel meegemaakt, zoveel gezien en gehoord tijdens zijn eeuwige zoektocht naar mij. Terwijl ik naar de vergeelde bladzijden staarde kon ik aan de ene kant wel huilen en schreeuwen tegelijk. Dit was Mason, mijn Mason... Dit was de man, de wolf, de God waar ik zielsveel van hield. En hij was zo dichtbij maar ook zo ver weg. Want de Mason die zich in de kamer tegenover me begaf was niet de mijne, hij was slechts een vage afspiegeling, een omhulsel, als een wolf in schaapskleding. In werkelijkheid was hij bezeten door het pure Kwaad, hij was na Daimons dood de volgende gastheer geworden van het duister. Het verschil was dat Daimon de controle grotendeels had weten te behouden terwijl Masons ziel volledig onderdrukt werd en ergens op de achtergrond bleef dwalen.
De meeste wolven vrezen voor de Koning en zijn brute, onbeheersbare kracht. Hij is een Tiran en regeert met ijzeren vuist. Sommige wolven zijn door zijn legers verjaagd of vermoord. Hij ziet het vampierenras als superieur, wil de mensen onderdrukken in plaats van zelf in de schaduwen te leven. En hoewel ik het kan begrijpen en soms met dezelfde frustraties worstel, moet hij gestopt worden voordat dit te ver gaat. Hij heeft het maaneiland van de wolven overgenomen, een gevaarlijke zet. Hij daagt ons uit... Maar wat moet ik beginnen zonder mijn Luna? Pas dan kunnen we hem verdrijven en verstoten van zijn troon.
Dit verklaarde ook waarom hij me meenam naar Ibiza. Hij wist van de situatie af, was daar al eeuwen van op de hoogte, maar had mij nodig gehad om er echt iets aan te doen. Hijzelf kon niets beginnen tegen het Kwaad, God of niet. Ergens bezorgde het me een steek van pijn, omdat zelfs onze vakantie een stap was in zijn uitgestippelde levensplan. Alles had bij hem een reden, alles. 'Wat heb je nog meer verborgen gehouden...' fluisterde ik terwijl ik weer verder bladerde, 'en waarom kun je me dit allemaal niet vertellen?' Toen de deur plotseling open werd gezwaaid, klapte ik het boek verschrikt dicht en drukte het tegen mijn borst. Lynn grinnikte en perste haar lippen in een mierzoete glimlach, 'die trouwe "mate" van je blijkt helemaal niet zo trouw...' vertelde ze me vrolijk, op een irritante manier die het bloed onder mijn nagels vandaan haalde. 'Ik wilde het je even komen vertellen zodat je weet hoe de zaken ervoor staan.' Ze liep naar me toe en plofte naast me neer op het bed, ze strekte haar benen uit en leunde vervolgens achterover tegen mijn kussens. Ik kon haar wel wurgen. Ik deed dan ook geen enkele moeite mijn ergernis voor haar te verbergen en schonk haar een woedende blik. 'Wat?' vroeg ze quasi onschuldig, 'wil je dan niet weten dat we gezoend hebben en ik in zijn bed mocht blijven slapen?' Ik rolde met mijn ogen, waarom had ik dit plan ook alweer bedacht en haar hiernaartoe gehaald? 'En trouwens, wat als blijkt dat je lieve Mason helemaal niet bezeten is door wat dan ook? Wat ga je dan doen?' Ze draaide een lok om haar vingers en leek oprecht nieuwsgierig. 'Geen idee...' mompelde ik, 'en kun je nu alsjeblieft weggaan, ik ben bezig.' Ze proestte het uit, 'door die muffige dagboeken door te bladeren? Zo krijg je echt geen antwoorden hoor. Als je achter Masons duistere geheimpjes wilt komen zul je toch echt moeten teruggaan naar de kerkers en op onderzoek uitgaan.' Hoe wist ze dat ik daar überhaupt was geweest? En hoe wist zij dan wel waar hij dingen verborgen hield? Ze stond op en knipoogde, 'er is een oude tombe, een grafkamer. Daar zul je de antwoorden vinden die je zoekt, maar pas op zijn "beestje"... Daar wil je niet tegenover komen te staan.' Vervolgens liep ze weg. Ik staarde haar na met open mond. Lynn had me zojuist geholpen. Lynn... Wie had dat ooit nog gedacht?
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
- dit is trouwens hoe April eruit ziet -
Heee lieve lezers,
Speciaal voor jullie een extra update vandaag!! Omdat het eeeeeuwen geleden is dat ik überhaupt een update plaatste... Voor alle When Angels Fall lezers onder jullie: ik ben van plan daar ook weer mee verder te gaan, dus jullie kunnen daar binnenkort ook een update van verwachten! Ik hoop dat jullie hebben genoten van het hoofdstuk, vergeet niet te voten, commenten en te followen! Xxxxxx love you all guys
